Gelukkig ben ik vanmorgen heel goed opgestaan. Ik denk dat ik het gewoon moet accepteren dat de dag van behandeling vervelend is. Ik zie er elke keer zo tegenop en dan komen de tranen er op de dag zelf continue uit. Het is natuurlijk ook behoorlijk intensief; het ziekenhuis, het infuus, 3 uur met -18 graden op mijn hoofd en dan alle goedjes die mijn bloed in gaan. Maar gisteren had ik vooral ook heel erg veel medelijden met mezelf en dat helpt natuurlijk nooit, maar ik voelde me zo slap en droevig. Ach misschien wel goed dat het er af en toe even uit komt. Gemiddeld 1 dag per 14 dagen is wel te accepteren in deze situatie natuurlijk, dan mag ik nog van geluk spreken.
Van Bar heb ik bandjes tegen zeeziekte en automisselijkheid gekregen, ze blijken het ook prima te doen om de misselijkheid na chemokuren te onderdrukken, dus die heb ik gisteren gelijk omgedaan. Ze werken met drukpunten op de polsen, acupressuur, en ik moet zeggen ik voel me nu totaal niet misselijk.... Ik heb er veel voor over om zo min mogelijk medicijnen te slikken, die moet ik toch al in voldoende mate nemen tegenwoordig: dagelijks een pil om mijn nieren te beschermen tegen de chemo, de spuiten om de witte bloedlichaampjes aan te maken, 2 paracetamol om de bijwerkingen van de spuiten te onderdrukken, laxerende siroop en druppeltjes tegen verstopping, en dan evt dus de misselijkheidspilletjes. Omdat ik al zoveel medicijnen heb gekocht bij de apotheek hoef ik nu niets meer te betalen (subsidie van de overheid)....
8 jaar geleden
De derde zit erop, zware tijden voor jullie pfff! Heb zo met jullie te doen.
BeantwoordenVerwijderenNu maar even focussen op een leuk weekendje in het mooie en gemoedelijke Maastricht, mijn thuisbasis (nouja bijna dan). Ik zou zo meewillen! Heb soms erge heimwee.
Jij dus ook ´staatssteun´ betreffende de Zorg. Ik inmiddels ook, teveel aan consultjes uitgegeven de afgelopen tijd. :-)
Veel plezier in Mestreech
Dag lieve Kim,
BeantwoordenVerwijderenZojuist met Alex aan de telefoon gezeten en ruim twee jaar bijgepraat in een paar minuten. M.a.w. veel te kort om de tijd in te halen.
Ruim twee jaar geleden voormezelf begonnen als interim-manager, vorig jaar getrouwd, begin dit jaar met een masterstudie "Contact Center Management" begonnen en inmiddels in grote spanning, want Brechje is volgende week woensdag uitgerekend!
Mijn moeder is begin dit jaar naar Kreta geëmigreerd, dus inmiddels weet ik wat het is als je (een van je) ouders niet meer op rij-afstand wonen.
Ik ben blij om te lezen dat bloggen "uit" is, want ik ben er nog steeds niet mee begonnen en dat zal er ook wel niet van komen schat ik in, want naast werk, studie en weldra een 5-S-monstertje (>>sabbelen, schreeuwen, slapen, sassen en scheiten) blijft er weinig tijd over.
Uiteraard schrok ik me rot toen ik hoorde van je ziekte. Ik wens je veel sterkte met je strijd tegen de "bad guys". Knuf aan Xanthe en Eastern.