We zijn weer thuis

De vakantie is voorbij. We zijn vanavond weer thuis gekomen in het fantastisch mooie en vooral witte Zweden. Zoals het er in NL ongeveer 2 dagen uit heeft gezien, zo mooi ziet het er hier ook uit. -9 graden Celcius bij aankomst en een dik pak sneeuw, brrr, maar wellicht betekent het dat we snel kunnen gaan schaatsen.
De weken in NL waren heerlijk. Met de oma's, tante Mo en Don en alle vriendenbezoekjes. Ook echt heerlijk om daar te zijn hoor. Het zal ook wel weer wennen worden, want oma Corry is er de afgelopen weken, elke dag tussen 6 en 7 uitgegaan als Xanthe weer wakker in haar bed stond te springen. Alex en ik konden ons dan nog even omdraaien, dat feest is nu voorbij. We zullen alle gezelligheid missen.
Morgen is het Oud & Nieuw, zit totaal niet in mijn systeem. Morgen maar eens even rondbellen, wat de plannen zijn van iedereen.

Ik wil iedereen bedanken voor alle steun de afgelopen maanden. Het heeft me vaak een glimlach op mijn gezicht getoverd als er weer een kaartje, sms-je oid kwam. 2009 is snel voorbij. Ik hoop en wens iedereen vooral een GEZOND 2010. Dat het maar een heel mooi jaar mag worden!

Fijne kerst!

Lieve bloglezers, via deze weg wil ik iedereen een hele fijne kerst toewensen. Dat iedereen maar lekker mag genieten van de gezelligheid, het lekkere eten en natuurlijk het prachtige witte landschap! Geniet ervan! Liefs, Kim

Bewijs geleverd

Het bewijs is geleverd, maandag zijn we zonder files in een keer naar Amsterdam gereden. Alex en ik hadden 'vakantie' en gingen samen naar A'dam, terwijl oma Corry op Xanthe heeft gepast. Het zijn heerlijke dagen geweest. Lekker om eventjes samen te zijn. De avonden waren volgepland met gezellige vriendenbezoekjes en overdag zijn we naar de Bijenkorf geweest. Ik heb zelfs haarstukjes gekocht op de Van Woustraat bij de afrowinkel (wel blonde haarstukken hoor, haha), het maakt mijn haar net iets voller en volgens mij zie je er niets van. Dus met nepwimpers, haarstukken en een laag make-up ben ik bijna weer de oude....
Helaas is door de gladheid de auto van Corry in de kreukels gereden. We stonden in Heemstede geparkeerd en 3 tienerjongens zijn er met hun auto tegenaan gegleden. Ze kwamen heel braaf aanbellen of de auto van ons was, dus gelukkig allemaal goed geregeld, maar dus toch wat kleine brokken tijdens het Hollandse winterweer. Mijn energie niveau wordt langzaam beter, al moet ik nog wel 's middags dutjes doen. Het is vooral heel fijn dat de chemokuren voorbij zijn, anders had ik vandaag weer gemoeten, een hele opluchting.

Engeltjes bestaan

Wat is het prachtig he buiten? Dikke sneeuwvlokken die naar beneden vallen, creëren een prachtig landschap. Wat een genot.
Alex is inmiddels ook in NL aangekomen en heeft de sneeuw in Zweden ingeruild voor de sneeuw in NL. Xanthe vond het prachtig buiten, maar werd boos toen Alex een grote hoeveelheid sneeuw over haar hoofd gooide, en terecht.....
Vandaag zouden we bij Jan, Bregje en Evelijn in Amstelveen op bezoek gaan, maar helaas moesten we dit afzeggen ivm alle verkeerswaarschuwingen. Dat is dan wel een minpuntje van de sneeuw. In plaats daarvan hebben we een lekkere wandeling door de sneeuw gemaakt. De vooruitzichten zijn niet goed. Wel een beetje jammer als je een paar weken in NL bent en iedereen wil opzoeken. Maar wellicht wordt het snel iets beter. We moeten er gewoon om vragen las ik net in de laatste Happinez. Want engelen bestaan en willen ons graag helpen. Ze hebben op het moment te weinig te doen. Dus wij moeten vragen en zij gaan dat dan voor ons doen.... Ik ben benieuwd.... Ik wil graag begaanbare wegen met wel ook dat mooie witte landschap (en dat graag vanaf morgen want dan willen we naar Amsterdam...). Nou we zullen zien?!?!

Wat een plaatje!

Wat was het mooi vanmorgen!! Zelfs in NL is het wit, wat een plaatje.
Vanmiddag ben ik zelfs even de stad (Gouda) in gegaan. Ik heb van mijn vader een super schattig jasje voor Xanthe gekregen en daar wilde ik even een mutsje bij kopen. Na een tijdje winkelen, was ik toch redelijk klaar, dus ben 'gezellig' in mijn eentje een koffie verkeerd gaan drinken bij de La Place. Even bijkomen, haha.
Morgen ga ik samen met Mo naar de sauna, we hebben massages geboekt en ik kan echt niet wachten om daar lekker heen te gaan. Wat een verwennerij....

I AMsterdam

Wat heerlijk was het om weer even in Amsterdam te zijn. Op zaterdag middag heeft Mo me naar Amsterdam gebracht en na een dutje in haar appartement, ben ik gewapend met mijn nepwimpers naar het Vlam diner gegaan. Carola woont vlakbij, dus gezellig samen met de taxi. Het was alweer een behoorlijke tijd geleden en er is veel veranderd in de Pijp, maar tegelijkertijd ook weer niets. (De Ferdinand Bol ligt nog steeds open!!!)....
Bij Annemiek werden we verwelkomd in haar riante appartement, met heerlijke champagne, sashimi, en heel veel andere lekkernijen. Aan konijn geen tekort op deze avond, zo ook niet aan gezelligheid. Heerlijk, dit soort avondjes met elkaar. Dit geeft zoveel energie!!
's Nachts was er helaas een feestje bij de buren op de Rustenburgerstraat, dus het duurde even voordat ik in slaap viel, maar ik kon de volgende morgen heerlijk uitslapen.
Op zondag met Bar gaan lunchen bij Bagels & Beans en ook nog even twee paar laarzen gekocht, oeps.... Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe ik geniet van het samenzijn.
Nu ben ik in Gouda, waar ik ook de komende dagen zal verblijven. Xanthe vermaakt zich op en top met alle aandacht van Corry en tante Mo. Echt heel lekker om weer even hier te zijn.
Als mijn energie niveau zich nu ook weer snel herstelt, zou ik helemaal tevreden zijn. Ik ben helaas nog steeds een duf konijn.....

Op weg naar NL

Vrijdag om 13.15 vertrekt het vliegtuig naar NL. En oh wat ben ik blij dat Corry met mij en Xanthe meevliegt. Donderdagnacht is weer een drama nacht. Het begint al met krampen in de avond. En dus het eerste dilemma. Ik voel me misselijk, maar door de pillen tegen de misselijkheid wordt de verstopping alleen maar erger. Dus ik besluit alleen de druppels tegen verstopping te nemen. 's Nachts om 2 uur beginnen de krampen... en het overgeven. Heerlijk als je juist een nacht lekker wilt slapen om fit te zijn voor de reis van morgen. Midden in de nacht brengt Alex me een beker met cola tegen de misselijkheid en rond 4 uur val ik gelukkig lekker in slaap. 's Morgens gaat het al weer een stuk beter, ik ben alleen afgepeigerd. De vlucht naar NL gaat gelukkig goed. Corry is helemaal voorbereid, met plakplaatjes van beestjes, boekjes en de ipod met foto's. Xanthe gedraagt zich voorbeeldig. Mo komt ons ophalen op Schiphol en Don heeft in Gouda spaghetti gemaakt. Om 20 uur ga ik naar bed en om 9 uur ben ik vanmorgen wakker geworden. Wat een heerlijke nacht! Vanavond naar Amsterdam, voor het kerstdiner van Vlam, mijn jaarclub van Nijenrode. Ik kijk er enorm naar uit om die meiden weer te zien. Ik ben nog niet helemaal 100%, maar heb nu echt het idee dat ik weer kan gaan opbouwen.

Het zit erop!

Vandaag de laatste chemo. Xanthe en Easter blijven thuis bij oma Corry en Alex en ik rijden rond 9.30 uur weer richting ziekenhuis. Nog even gestopt voor bonbonnetjes voor zuster Maritha, om haar te bedanken. In het ziekenhuis aangekomen is het prikken een drama. Ondanks dat Maritha me helpt, die tot nu toe de enige is die het in een keer juist deed. Nu is het pas bij de derde poging raak, een nieuw record. Ze is zelf zichtbaar gefrustreerd, omdat ze weet dat ik dit het ergste vind. Alex probeert me te helpen door diep met me in en uit te ademen, dat is een goede afleiding en langzaam wordt ik rustiger. Het infuus zit deze keer in mijn hand, waardoor het iets meer pijn doet en de vloeistof langzamer doorloopt. Maar het is de laatste keer en de Gooise Vrouwen dvd is een goede afleiding. Als het na een paar uur voorbij is, kan ik mijn tranen niet bedwingen. Ik dacht dat ik heel blij zou zijn, maar ik ben intens verdrietig. Waarom? Wie het weet mag het zeggen. Wellicht dat alle spanning en emotie van de afgelopen maanden eruit komt. Een ding is zeker, ik ben niet verdrietig omdat de chemo's zijn afgelopen. Alex en ik nemen afscheid van Maritha en nog een aantal anderen en we zeggen allemaal dat we hopen elkaar niet meer te zien. Ook thuis kan ik mijn tranen niet bedwingen en zelfs nu voel ik me nog een beetje down. Maar dat wordt vast beter naarmate de dagen vorderen.
De chemo's zitten er in ieder geval op. Het was een zware periode met ups en downs, maar toch vind ik dat ik geluk heb gehad. Over het algemeen voelde ik me goed, ik heb best nog veel haar en ik heb veel tijd met Xanthe kunnen doorbrengen..... Vrijdag lekker naar NL en in januari de volgende fase, maar dat zie ik dan wel weer. Nu eerst genieten.

Sinterklaasje bonne bonne bonne

Vandaag vieren we de verjaardag van Sinterklaas. Hij is zelfs naar Zweden gekomen om pepernoten, speculaas en kadootjes voor de kinderen te brengen. Met z'n allen bij Seb en Judith, waar Alex vannacht om 4.30 uur ook al was :-0. Er werd hard op de deur gebonsd en daar stond een grote zak met kadootjes. Een heerlijk middagje met veel pepernoten en gezelligheid.
Zelf voor het eerst mijn nepwimpers getest. Wat een drama om die dingen op te doen. Maar na 4 pogingen zaten ze, toen zag het er best gezellig uit....

Het gaat super!

Ik ben zelf bijna verbaasd over hoe goed het momenteel gaat. En vergeet soms gewoon bijna dat ik ziek ben. Vandaag zelfs niet eens geslapen overdag en ik ben nog wakker (bijna 21 uur!). Natuurlijk zijn er ongemakkelijkheden, maar het lijkt alsof ik daar inmiddels aan gewend ben. Ik ben blij met elke dag die goed is en geniet er echt van. Het is hier momenteel net winterwonderland. Koud met zon en allemaal ijzel op de bomen en grond, waardoor het helemaal wit is overal. Fantastisch mooi. Vanmorgen koffieleuten bij Nathalie met Liselotte. De rit naar Djurgården was dan ook super mooi, met het zonnetje schijnend in mijn gezicht. Rond 14 uur reed ik langs de creche en heb gelijk Xanthe opgehaald. Aangezien ik wel een beetje moe was heb ik even in de auto gemediteerd op de parkeerplaats, haha, en dat gaf me best energie moet ik zeggen. Toen we thuiskwamen heb ik met Xanthe op het terras 'gevoetbald', wat een pret. Dus ik ben helemaal blij en positief dat ik me zo goed heb weten te houden en bijna door de chemo's heen ben. Die laatste kan ik ook nog wel hebben (fingers crossed). De moeder van Alex komt morgen en samen vliegen we dan volgende week naar NL met Xanthe. Ohhh wat heb ik daar veel zin in!

Bezoek van oomaaaa

Mijn moeder is afgelopen vrijdag aangekomen. Ze zou me komen helpen omdat Alex zou gaan langlaufen in Midden Zweden. Maar er ligt nergens sneeuw, dus zijn we gezellig met z'n allen thuis. Gisteren echt te sloom: het regende en ik had nul energie. Maar vandaag is het heerlijk. De zon scheen, we zijn met Easter naar Drottningholm geweest waar hij met alle hondjes heeft kunnen spelen en wij hebben heerlijk van het zonnetje genoten. Aan het einde van de middag is Sanna langsgeweest, erg gezellig. Xanthe roept de hele tijd 'mera' als ze meer wil en 'titta' als ze iets wil laten zien, haar eerste woordjes zijn dus toch echt Zweeds. En ze krijgt erg veel aandacht van oma, heerlijk.
Afgezien van mijn vermoeidheid gaat het erg goed en voel ik me redelijk sterk. Waarschijnlijk komt het omdat de chemo-ellende bijna ten einde is......

Chemo nr 7, ook die zit er op....

Vanmorgen was ik echt superzenuwachtig en de tranen dienden zich al vroeg in de ochtend aan. Maar ja, een echte keus heb ik natuurlijk niet, dus weer op naar het ziekenhuis. Ik wist al dat Maritha er niet zou zijn, dus heb gelijk tegen de verpleger die mij zou helpen gezegd, dat ik iemand wilde die in een keer goed zou prikken omdat het gisteren allemaal zo'n drama was. Even de druk opvoeren voor deze jonge verlegen Zweed.... Hij bleef heel rustig, maar helaas lukte het hem toch niet om in een keer goed te prikken en het deed ook nog eens pijn. Maar de tweede poging was wel succesvol (waarom is dat toch, en lukt dat niet in een keer goed, zijn iedereens aderen anders en weet je na een keer prikken wat je moet verwachten waardoor het daarna wel goed gaat, hoe werkt dat?). Zoals gezegd, de tweede poging ging goed en voelde ik nauwelijks, dus ik was allang blij dat het infuus erin zat. Alex deed goed zijn best om mij af te leiden. We hebben namelijk gisteren een vakantie geboekt, holadieeee, in maart gaan we naar Thailand, twee weken genieten van zon, zee, strand en lekker eten.... Dus daar begon Alex over te praten bij het zetten van het infuus. Goede afleidingsmanouvre.
Tijdens de chemo heb ik "Alles is Liefde" zitten kijken, die ik van Kris heb gekregen. Wat een heerlijke feel-good film! Rond 13 uur mochten we weer naar huis. Wat een heerlijk vooruitzicht dat ik er nu nog maar 1 te gaan heb, die kom ik ook nog wel door.....

Haarstatus en prikfobie

De afgelopen dagen is het erg goed gegaan, wel fijn om weer te beseffen dat die tweede week na de chemo toch best goed is. Ik ben ook weer vrolijker (mede door alle lieve berichtjes van iedereen). Mijn haar is wel echt dunner aan het worden, al heb ik gelukkig (nog) geen kale plekken. Maar ik verlies het wel met kleine bosjes. Hopelijk heb ik genoeg op mijn hoofd om ook de twee laatste chemo's te doorstaan. Zou toch lullig zijn als het nu alsnog helemaal uitvalt.... Ik heb vandaag zelfs een voedingssupplement gekocht dat je haar sterker moet maken. Ze maakten er reclame voor op de radio en ik ben erin getrapt. We zullen zien of het werkt.....
Mijn wimpers zijn helaas wel echt aan het uitvallen, dus geen make-up meer voor mij. Ik wil er zo min mogelijk aanzitten en hopelijk blijven er dan nog een paar hangen. Maar daarom heb ik vandaag wel de pruikenwinkel gebeld. Die hadden destijds immers beloofd dat ik 24 paar nepwimpers gratis bij mijn pruik zou krijgen. Dus die worden nu opgestuurd. Ben benieuwd. Hopelijk zijn het niet van die enorme travestiet wimpers. En ik vraag me af of ik echt de moeite ga nemen om die dingen elke dag op te plakken, maar wellicht leuk voor de feestdagen....
Vandaag moest ik ook weer bloedprikken. Dat was een klein drama. De zuster kon in mijn linkerarm überhaupt geen ader vinden waar ze in kon prikken en toen ze in mijn rechterarm geprikt had wilde het bloed niet stromen. Dus de poging werd afgebroken en ze raadde me aan om het een andere keer te doen. De dokter vertelde daarna dat aders blijkbaar moeilijker prikbaar zijn naarmate er meer in geprikt is. Raar verhaal, maar je kan je voorstellen dat ik nu helemaal erg op zie tegen morgen. Maritha (de fantastische zuster) is er morgen niet en mijn aderen spelen verstoppertje. Misschien moet ik maar vragen of ik onder narcose mag voor 24 uur. Hoef ik de ellende niet mee te maken..... Wat zal ik blij zijn als het morgen weer achter de rug is.

Back to work

Vandaag ben ik bij ICA langs geweest. De controllersclub ging buiten de deur lunchen en ze hadden gevraagd of ik zin had om mee te gaan. Vanmorgen voelde ik me eigenlijk heel goed, dus ben tegen lunchtijd naar ICA gereden. Erg gek om weer op kantoor te zijn, maar super gezellig om iedereen weer te zien. Dan krijg ik gelijk weer zin om te gaan werken, dus dat is een goed teken. Ik had Alex beloofd om niet te lang weg te blijven - hij werkte vanuit thuis omdat Xanthe nog niet helemaal beter is - maar uiteindelijk was ik pas om 16.00 thuis. Uitgeput, maar ook weer met veel positieve energie door alle lieve reacties van collega's. Alex had gekookt, en daarna hebben we met Xanthe in de kamer gedanst. Dat is nu weer iets nieuws; als ze muziek hoort gaat ze met haar armen zwaaien en proberen te springen (wat niet lukt). Super schattig.

Jantje lacht, jantje huilt

De rollercoaster-rit is in volle gang. Het gaat op en neer. De ene dag prima, de volgende dag drama. Gisteren de hele ochtend overgegeven, wat een ellende. Gelukkig vandaag weer een stuk beter. Geen peil op te trekken en moeilijk te verklaren waardoor het nou precies komt. Xanthe is weer thuis, want ze heeft ontstoken ogen, de arme schat, maar ze is gelukkig lief aan het spelen en heeft er zelf weinig last van. Vanmiddag een heerlijke lange wandeling gemaakt met Xanthe in de wagen. Heuveltje op, heuveltje af, ik voel het gewoon in mijn benen. Heerlijk!

Weer iets beter

Gelukkig gaat het weer iets beter. We hebben een lekker weekend gehad met bezoek en gezelligheid, maar ook de nodige rust. Een perfecte combinatie. Zaterdag hebben we gegeten met Wim en Nathalie en op zondag kwamen Jenny en Micke taart eten. De afleiding doet me goed! Vandaag was Xanthe de hele dag thuis. Ze was enorm verkouden en dikke ogen en was gisteren al hangerig. De eerste keer sinds ze op de creche begonnen is, dus we mogen niet klagen. Ik vond het wel spannend, want het is behoorlijk intensief met zo'n kleintje en zeker als ze ziekerig is. Gelukkig bood Alex aan om naar huis te komen, mocht het te veel worden. Uiteindelijk is het heel erg goed gegaan. Ze heeft lekker 1,5 uur geslapen (en ik dus ook) en verder hebben we een beetje in huis gehangen en een wandelingetje in het bos gemaakt. Ik ben tevreden en ook een beetje trots dat me dit zo goed is afgegaan vandaag...
Ik wil ook iedereen bedanken voor de lieve berichtjes en voicemails, dat is echt heel fijn!! Vandaag van Kris de film 'Alles is Liefde' gekregen, om de volgende chemo een beetje op te leuken. Het blijkt een erg leuke film te zijn, dus ik ben benieuwd. Ik kan in ieder geval weer glimlachen......

Dipje

Vandaag valt het niet mee. Elke keer na de chemo is het toch weer een heel gevecht met mezelf. Voel ik me net weer beter worden, dient de nieuwe chemo zich weer aan. Elke keer weer die klap en weer terug naar af, en nu lijkt het zelfs iets meer dan terug naar af. Ik was al iets minder sterk voor de chemo en dat merk ik nu dan ook gelijk. Hopelijk kan ik de komende twee weken weer wat aansterken. Ik merk ook dat ik me een beetje terugtrek. Ik ben minder gezellig, doe minder en omdat ik even moet slapen voordat ik Xanthe 's middags van de creche ga halen, heb ik geen tijd om met iemand te gaan lunchen. Daardoor voel ik me toch af en toe een beetje eenzaam, zo alleen thuis. Waar ligt de balans tussen rust nemen en dingen doen omdat het gezellig is, en ik er mentaal beter van word? Het klinkt heel raar, maar ik kan me best voorstellen dat zieke mensen in een isolement terecht komen. Je wil wel, maar het kan gewoon niet altijd omdat je de puf er niet voor hebt, heel tegenstrijdig. En voor iedereen gaat het leven nu gewoon weer door. Het nieuwtje is er af en de dagelijkse beslommeringen eisen ieders tijd weer op. Helemaal niet raar natuurlijk, maar soms best moeilijk en zeker als je een dipje hebt..... Ik zal blij zijn als het allemaal voorbij is. Weer aansterken en gewoon aan het werk. Hopelijk gaat het morgen een stuk beter, dan heb ik met Evelien afgesproken om 's morgens koffie te gaan drinken in de stad, daar kijk ik enorm naar uit.

The Mask

Vandaag moeten we om 9.00 uur al in het ziekenhuis zijn. De voorbereidingen voor de bestraling moeten gedaan worden. Het is bij bestraling van belang dat je elke dag precies hetzelfde ligt, zodat de stralen van het apparaat precies op de juiste plek komen. Ik word in de juiste positie gelegd en krijg een tailormade kussen én masker, dat wordt daar dus ter plekke gemaakt. Dat kussen was een eitje, ze leggen een soort zak onder je hoofd, ze blazen lucht in het kussen en dan wordt het hard, precies in de vorm van mijn hoofd. Het masker is iets spannender. Er wordt een warme doek over mijn hoofd gelegd, dat wordt vastgemaakt aan klemmen achter mijn hoofd. En vervolgens drukken de zusters die doek in de vorm van mijn gezicht en wordt het langzaam hard. Je moet geen claustrofobie hebben.... Dus nu heb ik mijn eigen masker.... op zich best cool....
Maar als ik daar lig beginnen ook daar de tranen te stromen. Ik vind het gewoon best spannend allemaal en vraag me af waarom ik hier in hemelsnaam ook weer doorheen moet. Maar nadat alle lijnen en posities zijn uitgetekend mogen Alex en ik weer gaan. Alex krijgt nog even het vaccin tegen de varkensgriep, want dat hebben ze hier gelukkig nog wel beschikbaar en we kunnen terug naar het hoofdgebouw van het ziekenhuis. Klaar voor de 6e chemo.

Helaas zijn er 2 mensen bij de apotheek ziek, dus moet ik een uur extra wachten totdat de zakken met chemokuur klaar zijn. Dus maar weer een spelletje sudoku. Als Maritha me dan komt halen hoef ik niet eens te huilen, maar dat komt waarschijnlijk door de tranen in de bestralingskamer. Ik heb me erop verheugd om 'Gooise Vrouwen' te gaan kijken. Maritha prikt weer in een keer goed en is wederom mijn heldin. De kuur verloopt aardig, al word ik aan het einde wel erg misselijk. Dus ik krijg nog een extra pil, die helaas niet helemaal werkt want aan het einde moet ik toch overgeven. Maar de 6e kuur zit er nu op. Nog maar 2 te gaan!!!

Verslaafd

Het is de schuld van de wachttijden in het ziekenhuis in combinatie met die gratis krantjes die ze overal uitdelen. Ik ben dus nu verslaafd aan Sudoku. Het begon dus tijdens het wachten in het ziekenhuis dat ik uit verveling maar het puzzeltje ging invullen. Ik vond het best uitdagend, dus deed het de volgende keer weer. En aangezien we voor kerst een keer een sudoku blok hebben gekregen, ben ik nu dus niet meer te houden. Zelfs Alex is begonnen haha (op zijn Iphone..). Gisteravond tot 23.30 uur!! Een puzzeltje duurt al gauw 45 minuten, maar als je 'm dan af hebt geeft dat best een kick, dus begin ik gelijk weer met de volgende.... mmm.... op zich best een goede hersentraining, maar ik word er ook wel weer heel sloom van.
Afgelopen dagen was ik niet vooruit te branden, geen wandelingetjes, geen yoga, geen smoothies. Ik was er gewoon echt een beetje depri van gisteren. Dus vanmorgen mezelf aangepakt en lekker een rondje gaan wandelen. De beweging zal me hopelijk goed doen, want ik word helemaal gestoord van de verstopping en dan te bedenken dat ik morgen weer voor een chemo moet en de verstopping alleen maar erger wordt..... Dus ik heb me voorgenomen om vandaag veel te bewegen... en dus geen sudoku ....tot vanavond....

Tranen

Vanmorgen toch weer de nodige tranen gelaten. Desiree is weer terug naar huis... Dat je zo lang naar iets kan uitkijken, wat dan vervolgens weer zo snel voorbij is... Maar gezellig was het wel!

Zussenliefde

Afgelopen vrijdag is Desiree aangekomen vanuit New Jersey, zwanger en al, haar tweeling in de US achter gelaten om speciaal voor mij naar Zweden te komen. Zo ontzettend lief! En ik was zó blij om haar weer te zien! We hebben heerlijk kunnen bijkletsen en echt quality time samen gehad. Alex fungeerde heel goed als nanny ;-). En een heel mooi nieuwtje is dat Desie een dochter krijgt!! Dus het eerste jurkje is al gekocht en al de kleding van Xanthe zit in de koffer naar Amerika. Zaterdagavond zijn we met Sanna en Liselotte gaan eten bij het Story Hotel op Riddargatan, een aanrader. Het was op en top genieten. Op dat soort momenten voel ik me eigenlijk zo goed en vergeet ik bijna dat ik ziek ben.
Vandaag hebben we eerst lekker gewandeld en vervolgens zijn we naar Djurgården gereden om de tweede verjaardag van Roemer te vieren. Een en al gezelligheid!
Helaas vliegt Desiree maandagochtend al heel vroeg weer terug. Ik vind het erg jammer dat ik haar dan weer moet missen, maar zij is wel blij om haar jongens weer te zien. Ik vond het zo fijn om even samen te zijn. Zeker nu met alles wat er is gebeurd is het erg moeilijk om zo ver bij elkaar vandaan te wonen.

De tijd vliegt en woensdag is het alweer tijd voor de volgende chemo... Nummer 6, daarna nogmaar 2 te gaan!!!

Z'n gangetje

De dagen vliegen voorbij! Ondanks dat ik 'niks' te doen heb, gaan de dagen erg snel en bedenk ik genoeg dingen om te doen. Naast mijn dagelijkse verplichte dutjes, ben ik een beetje aan het internetten (dan vliegt de tijd echt!), beetje koken, mediteren en af en toe yoga of boodschappen. En dan is het vaak alweer 15 uur en ga ik Xanthe ophalen. Echt, ik kom mijn tijd prima door, het valt me reuze mee. Ik heb wel de nodige last van kwaaltjes; verstopping (die gekookte aubergine krijg ik echt niet weg), onrustige benen alsof ik te lang heb gestaan/gelopen en de gebruikelijke lage energie. Maar over het algemeen is er goed mee te leven en ben ik blij dat het gaat zoals het gaat.
Wel een raar fenomeen is mijn haar. Gelukkig lijkt het zich op mijn hoofd echt goed te houden door die ijsmust. Daarentegen hoef ik mijn bikinilijn niet meer bij te houden, maar mijn benen weer wel. Mijn wimpers en wenkbrauwen zitten er gelukkig ook nog gewoon op..

En het is alweer begin november. Helaas is het tot nu toe nogal een grijze boel, terwijl ik had gehoopt op een mooie zonnige herfst... maar helaas.
Op 9 december heb ik mijn laatste chemo en op 11 december vlieg ik met Xanthe naar NL voor 3 weken. Heerlijk om even een paar weekjes daar te zijn.

Ode aan Barbara

Gisteravond, net voor het slapen gaan kreeg ik de derde brief van Bar, wederom allemaal verhaaltjes aan mij gericht. Dertien hele pagina's. We lagen al in bed en ik vroeg Alex of hij ze voor me voor kon lezen vanaf zijn Iphone (is dat ding toch nog ergens goed voor :-)).
Wederom stroomden de tranen over mijn wangen, maar ook met veel glimlachen tussendoor. Bar schrijft zo ontzettend mooi over haar dagelijkse bezigheden, twijfels, gevoelens en emoties. Ik lag in bed met mijn polsbandjes om tegen de misselijkheid, te genieten van haar woorden. Ongelofelijk wat die met mij doen. Dank je Bar, je bent echt een schat!

Een grote meevaller

Vanmorgen werden we weer om 10 uur in het ziekenhuis verwacht voor kuur 3A, dus weer eerst Easter naar de hondencreche en Xanthe naar haar creche gebracht, waarna Alex en ik weer richting Stockholm rijden. Na even in de wachtkamer gewacht te hebben, word ik deze keer weer geholpen door Maritha, die mij ook de eerste twee keren heeft verzorgd. Wat een verademing, werkelijk een wereld van verschil; ze prikt in één keer het infuus goed (hulde!), als mijn tranen weer komen moedigt ze me alleen maar aan om meer te huilen omdat dat zo lekker oplucht en ik ben binnen 2,5 uur klaar omdat zij iets met de gifzakken doet waardoor ze sneller doorstromen. Ik heb haar gelijk gevraagd of het eventueel mogelijk is dat zij mij elke keer helpt, en ze gaat het direct uitzoeken met de mededeling dat dat zeker mogelijk is op één keer na. Jeetje wat ben ik blij! Tijdens de behandeling kijk ik naar Mama Mia, wat een geweldige film. Maar ik denk dat het ook komt door de beleving die Alex en ik hebben gehad toen we op Broadway in New York de musical hebben gezien. Wij zijn beiden geen musicalfans, maar waren voor Ahold in NY en konden toevallig nog tickets krijgen voor Mama Mia. We werden totaal overdonderd door de fantastische show en meezing liedjes. Vandaag, toen ik de film aan het kijken was met mij koptelefoon op, vroeg ik Alex of ik mee mocht zingen, haha, dat vond hij niet zo'n goed idee.

Vanmiddag bij thuiskomst even een lekkere smoothie gemaakt en een uurtje geslapen. Nu komen Alex, Xanthe en Easter binnen, ik ga eens even van mijn dochter genieten.

Nog maar 3 chemo's te gaan!!

Doktersbezoek

Vandaag krijgen we de tussenstand te horen. Om 11.30 uur moeten we in het ziekenhuis zijn. Gisteren heb ik weer bloed laten prikken en vandaag zullen we de bloedwaardes en scan van vorige week doorspreken. Het voelt goed, want de 'blokkade' die ik steeds bij mijn longen voelde lijkt echt een stuk minder, hopelijk heeft dat met de tumor te maken. Daarnaast moet ik de arts ook meer in detail vragen hoe de rest van de behandeling er uit zal zien, wanneer begint de bestraling etc. Ik wil zo graag een vakantie boeken, eerst hoop ik met kerst naar NL te kunnen voor een paar weken na de laatste chemo (9 december) en daarnaast wil ik een lekkere zonvakantie boeken voor na de bestraling, naar Thailand ofzo, even lekker met z'n drietjes naar de zon en warmte als beloning en feestje dat het circus voorbij is, ohh wat kan ik daar naar uitkijken....

Net ook al weer gemediteerd, nog steeds echt niet makkelijk om nergens aan te denken, maar het is wel heerlijk rustgevend. Ik ben nu op dag 8 en heb er dus nog minstens 92 te gaan, haha.

De dokter heeft net verteld dat alles volgens plan verloopt, dat betekent dat de tumoren zijn verminderd, mijn bloedwaardes goed zijn en dat de behandeling verder zal gaan als gepland. In meer detail betekent het dat ik 9 december mijn laatste chemo heb en vanaf begin januari elke dag zal worden bestraald. De bestraling zelf zal elke dag maar een paar minuten zijn en zal 3,5 week duren, daarna krijg ik nog een scan maar is de verwachting dat ik kankervrij zal zijn, een mooi vooruitzicht. De bestraling zelf kan wel bijwerkingen geven, zoals een verminderde schildklierfunctie, groter risico op hart- en vaatziekten in de bestralingsregio, wellicht een tijdelijke irritatie in de slokdarm en gevoelige huid, maar omdat de bestraling zo lokaal is blijkt het minder grote impact op mijn lichaam te hebben dan chemo. Lijkt me best eng dat bestralen hoor, maar we zullen zien.

Dit betekent dus dat we met kerst naar NL kunnen en ik met Xanthe wellicht al eerder in december zal gaan. De zonvakantie moet wachten tot maart ivm mijn gevoelige huid na bestraling, maar ook dat is een leuk vooruitzicht..

Morgen weer naar het ziekenhuis voor de chemo, ik neem de film Mama Mia mee en hoop dat die me lekker kan afleiden tijdens de behandeling. Via Liselotte kan ik zelfs 6 dvdboxen van de serie 'Gooise Vrouwen' lenen voor de volgende behandelingen, ik zou bijna naar de chemo's uit gaan kijken ;-)

Jacuzzi en pompoenen

Het was een heerlijk weekend, het weer was druilerig maar niet mijn humeur, haha. De wintertijd is ingegaan, dus dat betekent lekker een extra uurtje vandaag. Helaas heeft Xanthe dát nog niet op de creche geleerd, dus het was vanmorgen trouw 7 uur, oftewel 6 uur nieuwe tijd...
Vanmiddag naar Annika en Robert in Resarö, wat wonen zij toch prachtig. We krijgen een heerlijke lunch van zelfgeschoten lam voorgeschoteld en daarna gaan de mannen in de jacuzzi op het terras, met uitzicht op de archipelago van Stockholm. Xanthe wil er ook steeds bij, maar we kunnen haar nog net tegen houden.

En aangezien de commerciele Halloween gadgets ook hier weer in de winkel liggen, heb ik nu als echte huisvrouw een Halloween pompoen gemaakt voor in de tuin, met een kaarsje er in. Een beetje gezelligheid nu het zo vroeg donker wordt. Morgen eten we pompoensoep......

Een goede week

Het is weer vrijdag, het is een goede week geweest. Ik merk dat ik me de tweede week na de chemo toch echt steeds sterker voel dan de eerste week. De eerste dagen na de chemo zijn toch altijd een beetje onstabiel, beetje misselijk en moe, maar de tweede week is de misselijkheid echt weg, en als ik rustig aan doe en goed rust dan zijn de dagen heel fijn.
Afgelopen donderdag was ik bij de schoonheidsspecialist in de stad, echt zo genieten en totale ontspanning. Ik lag daar in de stoel en was me zo bewust van het positieve ontspannende gevoel, totaal het tegenovergestelde van als ik in de stoel in het ziekenhuis de chemo krijg. Dan voel ik net of er twee Kims bestaan. Eentje die zich totaal kan ontspannen en genieten van de heerlijke rust en de andere Kim die in het ziekenhuis zich zo verzet tegen de chemo. Ik hoop dat ik door middel van de meditatie die negatieve gevoelens kan vergeten... Ik bedacht me ook dat ze eigenlijk in het ziekenhuis van die schoonheidsbehandelingen moeten gaan aanbieden. Lijkt me best een lekkere afleiding om tijdens de chemo lekker gemasseerd te worden, of een manicure of pedicure te ondergaan :-).
Ik heb ook besloten om komende woensdag een laptop mee te nemen en een lekkere positieve film te gaan kijken. Van mijn werk heb ik Mama Mia gekregen, dat lijkt me de perfecte film om mee te beginnen.
Vanmorgen was ik bij de acupuncturist en hij zag dat mijn lever het nu wel iets moeilijker heeft met het verwerken van de chemokuren. Dus ik heb weer wat voedingstips gekregen om de lever te sterken: tahini, pompoen en een soep van mungbonen, tofu en radijsjes. Ik ben erg benieuwd en hoop dat het te eten is, maar ik probeer het maar gewoon, onder het mom 'baat het niet dan schaadt het niet'.
Het 100-dagen-meditatie-plan volg ik nog braaf, maar poeh, het is echt niet makkelijk hoor om een kwartier nérgens aan te denken, mijn gedachten dwalen continue af..... Ik ben benieuwd...

Ohmmmmm

Van de acupuncturist heb ik nog wat tips gekregen die ik graag wil delen: 1) als je last hebt van verstopping moet je aubergine in stukjes snijden, even koken en dan met veel zout en olie opeten. 2) Tegen misselijkheid blijkt verse gember te werken... (in smoothies, door het eten of zelfs een klein stukje tussen de boterham, bovendien is gember goed voor je immuunsysteem).

Van mijn mama heb ik gisteren de Happinez gekregen (thanks mam!). Normaal ben ik niet de allergrootste fan van dit blad want het is -zelfs voor mij- nogal zweverig, maar er staat deze keer een 100-dagen-meditatie-plan in. Nu wil ik al een tijdje leren mediteren, of..leren, volgens mij moet je het gewoon doen, maar nu zit er dus een plan bij met een afstreep kalender en een meditatie cd waar je dus moet zorgen dat je honderd dagen achter elkaar mediteert. Aangezien ik wel van doelen stellen hou, is het dus nu mijn nieuwe doel om elke dag 15 minuten te mediteren. Zou geen probleem moeten zijn, zou je denken want ik heb namelijk toch niets te doen, maar tot nu toe is het me nog niet gelukt en hopelijk helpt dit een handje. Dus daar ga ik dan... Ohmmmm

CT scan voor de tussenstand

Vandaag is het tijd voor de tussentijdse CT scan van mijn hals, borst en buik. Ik moet vanmiddag naar het ziekenhuis om eerst een liter vloeistof te drinken, dan een uur te rusten en dan de scan in. Er is wel weer een infuus nodig omdat er tijdens de scan 'contrast vloeistof' in mijn lichaam gespoten zal worden, maar dan duurt het vervolgens maar 20 minuten in de scan. Ik ben zelf heel positief, omdat het knobbeltje in mijn hals na de eerste chemo al een stuk minder was, en ik er van uit ga dat dit ook geldt voor de andere tumoren. Volgende week dinsdag heb ik de afspraak met de dokter, waarbij we de uitslag krijgen. Natuurlijk best spannend, maar ik verwacht geen rare uitkomsten.

Gisteren een heerlijke dag gehad. 's Morgens lekker rustig aan gedaan en 's middags naar de stad om te 'fika-en' met Evelien en Staffan bij Petit France op Kungsholmen. Thuis gekomen hebben we lekker de openhaard aangedaan en met Xanthe en Easter gespeeld, wat een geluk zo met z'n viertjes!

Regenachtig weekend

Het weer zit niet mee en is een spiegel van mijn humeur op dit moment. Sinds gisteren miezert het bijna onafgebroken en de lucht is grijs. Ik merk dat er een niveauverschil is opgetreden na de afgelopen behandeling, ik ben meer moe en ook lichtelijk misselijk. Hopelijk duurt dat maar een paar daagjes en gaat het herfstzonnetje snel weer schijnen.... Gistermiddag bij de acupuncturist geweest, hij zag aan mijn tong en ogen dat mijn lichaam goed omgaat met de chemokuren en dat mijn organen er niet negatief door worden beinvloed. Hij was positief verrast en dus ik ook, erg fijn om dat te horen. Gisteravond zijn we gezellig gaan eten bij Nathalie en Wim, haar zusje was daar op bezoek en het was een erg gezellige avond. Dat betekent wel dat ik vandaag echt weer moet opladen, en dus vandaag al een paar uurtjes heb geslapen. Alex zorgt voor Xanthe, maakt het huis schoon en doet tussendoor nog even een wasje, de schat! Ik mag me van hem niet schuldig voelen, maar dat doe ik natuurlijk toch weer.
Gelukkig is er ook een heel mooi vooruitzicht, want Desiree komt begin november voor het weekend naar Stockholm! Ze komt alleen, en ik kan echt niet wachten om haar weer te zien! Zo ontzettend lief dat ze helemaal hierheen komt vanuit New Jersey om me te zien, ik zit met tranen in mijn ogen.....

Ik ben op de helft!!

Vandaag de 4e behandeling, dan ben ik op de helft. We moeten er om 11 uur zijn in plaats van om 10 uur, dus dat betekent dat ik nog even tijd heb voor yoga, heerlijk, al heb ik wel een beetje spierpijn in mijn armen omdat ik gisteren ook yoga heb gedaan. Alex brengt Xanthe en Easter al om 9 uur naar de creche, en om 10.15 uur vertrekken we samen naar het ziekenhuis in Stockholm. Ik ben op zich best relaxed. Echter daar aangekomen beginnen de tranen bijna gelijk rijkelijk te vloeien, wat heb ik toch een hekel aan de behandelingen. Waarom maak ik me toch zo druk? De behandeling wordt een routine, haar nat maken, ijsmuts op, en dan dat akelige infuus. Deze keer helpt zuster Fia me, een erg lieve vrouw van eind dertig, maar ook haar lukt het niet om in een keer goed te prikken, arggg, ik word hier zo opstandig van! Ik probeer te ontspannen en diep in te ademen, maar toch zit er een soort boosheid in me, waardoor ik af en toe een kreet uitstoot of heel diep moet zuchten. En dan komt ze aan met de zakjes chemo, eerst weer een aantal die direct met een spuit in het infuus worden gespoten (cortisonen en iets tegen de misselijkheid en twee van de 4 gifmengsels) en daarna twee zakken die langzaam door het infuus mijn arm indruppelen. Het is weer ontzettend koud en ik denk dat die ijsmuts echt heel veel energie vraagt, maar toch is dat het waard voor mij. Dokter Olga komt ook nog even langs, ze heeft me ook geholpen in juli toen de diagnose nog niet gesteld was. Ze heeft een communicatieprobleem; ze is echt bot, destijds in juli trok ze symbolisch haar borstkas open toen ze ging uitleggen dat ik de grote operatie door de longarts zou moeten ondergaan om de diagnose te kunnen stellen. Vandaag komt ze langs en kijkt me medelijdend aan en zegt dat ze niet begrijpt waarom ik daar met die ijsmuts zit en dat mij haar toch weer heel snel zal gaan groeien na de chemo's. Ik denk echt 'Rot Op!'. Ze begrijpt totaal niet dat mijn haar me mede zo positief houdt. Dat, als ik in de spiegel kijk ik nog steeds mezelf zie, wat minder energiek, maar toch de Kim zoals ik mezelf ken en waar ik blij mee ben. Het lijkt me vreselijk om met een kale kop te moeten lopen en aangestaard en zielig gevonden te worden. Ik ben zó blij dat ik mijn haar nog heb. Tuurlijk vraag ik me af of het het waard is om 3 uur lang met een ijsmuts en daardoor een ijslichaam in die stoel te zitten, maar de consequentie is wel dat ik me al die dagen daarna redelijk goed voel, ik vind het de investering waard. Bovendien zou het daarna weer een hele tijd duren voordat mijn haar weer op deze lengte is, moet ik meer dan een jaar met kort haar door het leven. Ik kan me nog herinneren dat ik in Maastricht een keer naar "Kinky"-kappers geweest ben (de naam alléén al..), ik ging naar huis met een opgeschoren kippekont en heb mezelf beloofd om nooit meer mijn haar kort te laten knippen.....
Tuurlijk weet ik ook wel dat beter worden het allerbelangrijkste is en dat als een kale kop de voorwaarde is om beter te worden, de keuze makkelijk gemaakt is, maar ik heb het voordeel dat ik door de ijsmuts mijn haar wel kan behouden én beter kan worden, dan heb je gewoon een andere keuze. Nou dit punt is wel duidelijk geloof ik.....

Mijn bloed is getest en wonder boven wonder is het niveau van witte bloedlichaampjes redelijk goed. Dit betekent dat ik volgende week maar 3 avonden spuiten hoef te nemen in plaats van 5, toch lekker.
Ook vragen we naar de vaccinaties tegen de nieuwe griep, zoals ze de Mexicaanse griep hier noemen. In de kranten staat dat mensen in de zorg en zieken met verminderde weerstand als eerste de prik zullen krijgen. Maar ik niet, omdat mijn weerstand toch te laag is om dit risico te nemen. Immers maakt een vaccin je lichaam een beetje ziek, zodat er antikroppen worden gevormd. De zuster raadt wel aan om Alex te vaccineren, zodat hij het virus in ieder geval niet mee naar huis neemt.

Na 3,5 uur ben ik klaar en mag ik weer naar huis, pfff, wat een opluchting, het is weer voorbij. Alex heeft me weer fantastisch bijgestaan, ook al was ik vandaag echt niet aardig tegen hem, omdat ik het zo moeilijk met mezelf had. We gaan deze keer direkt naar huis, even wat eten en ik ga mijn bed in. Daarna even een groentesapje uit de juicer en even met Easter gewandeld. Heerlijk om even buiten te zijn. Ik denk dat dat mijn wonderformule is: lekkere dutjes, verse groentesap en wandelen in het bos.

Vanvond weer even doorkomen, ik heb de anti-misselijkheidsbandjes van Bar alweer om mijn polsen en dalijk lekker op tijd naar bed. Ik zit op de helft, nog 4 chemo's en de bestraling te gaan, er is licht aan het eind van de tunnel :-).

Relaxen, yoga en smoothies

Morgen is het weer zover, behandeling nummer 4 komt er aan. Ik zie er zoals gewoonlijk weer enorm tegenop om naar het ziekenhuis te gaan, het helpt wel dat ik dan op de helft zit, het einde komt langzaamaan in zicht.... De laatste dagen voel ik me eigenlijk best goed, met mijn nieuwe energieniveau leer ik leven; ik slaap wat uurtjes gedurende de dag en doe zoveel mogelijk rustig aan. Op die manier is het goed vol te houden. Het lijkt er alleen wel op dat mijn haar meer uitvalt, maar ik weet niet of dit nou normaal is of dat ik toch meer en meer verlies. Er zijn geen kale plekken te zien dus ik hoop op een normale herfstverharing, maar ik merk wel dat ik me heel erg bewust ben van elke haar die ik vind......Morgen krijg ik ook weer te horen hoe het met mijn witte bloedlichaampjes zit, hopelijk zijn die na alle injecties weer op goed niveau. Net heb ik boven lekker yoga gedaan en nu ga ik even mijn smoothie maken (met bosbessen, frambozen, banaan, eko yoghurt, rooibosthee, gember, bijpollen en pure chocoladepoeder, mmmm). Daarna is het weer tijd voor een dutje..... Duim maar voor me morgen!

Out & Dining

Wat een luxe, gisteravond zijn Alex en ik voor het eerst sinds tijden weer samen uit eten geweest. Corry, Mo en Don waren de babysitters en wij zijn naar de stad gereden om van een heerlijk 3 gangen diner bij Linguini in Vasastan te genieten. Wat een luxe en gezelligheid om samen even zo'n avondje weg te zijn. Kaarsjes, prosecco en wijn en antipasto, pasta en tiramisu....

Verder een heerlijk relaxed weekend gehad, beetje gewandeld, veel tijdschriften gelezen en natuurlijk met Xanthe gespeeld en ook veel en lekker gegeten. Vrijdag was Mo verantwoordelijk voor een heerlijke tafel vol sushi en vanavond heeft Alex zijn lam specialiteiten weer geshowd, met de zelfgeplukte catharellen van vorige week, mmmmm.

Het zal ook wel weer even wennen zijn als Corry, Mo en Don morgen weer weg zijn, want ik heb geloof ik maar 1 luier hoeven verschonen de afgelopen week en we hebben elke ochtend kunnen uitslapen tot minstens 8.00 uur omdat Corry het geen probleem vond om Xanthe 's morgens uit bed te halen. Ik zou er wel aan kunnen wennen hoor, een nanny ;-).

Oma Corry op bezoek

Afgelopen week is Corry (de moeder van Alex) naar Zweden gekomen. Dat betekent dat Xanthe thuis is ipv op de creche en we een aantal gezellige dagen samen hebben. Ik ben veel aan het slapen, hopelijk komt het door het weekend in Maastricht, ik hoop nl niet dat dit nu mijn nieuwe energie niveau is....., maar ik geniet er maar even van dat Corry hier is en kan 's morgens een uurtje langer slapen en 's middags een dutje doen (vandaag een dutje van 2!! uur). Het is heerlijk herfstweer en we zijn lekker aan het wandelen en aan het genieten in de tuin. Op de bijgaande foto zijn Xanthe en Corry samen aan het voetballen op het terras.....
Morgenavond komen Mo & Don (zus van Alex met haar vriend), erg gezellig en leuk dat zij Xanthe ook weer kunnen zien. Ze maakt grote stappen op het moment en het is heerlijk om haar deze dagen thuis te hebben.....

Vriendschap is als liefde zonder vleugels

Het weekend met de meiden gaat beginnen, wat heb ik hier naar uitgekeken! Geeske en ik stappen in de trein naar Maastricht en Gerke komt er in Eindhoven bij. Door wat miscommunicatie zit Han al in een eerdere trein, maar wacht op ons in de Poshoorn. We hebben elkaar allemaal al een tijdje niet gezien, maar zoals altijd maakt dat helemaal niets uit en beginnen we te kletsen alsof we elkaar nog steeds elke dag spreken. We eten 'unnesop' en bitterballen. Kim V komt iets later en door nog wat miscommunicatie zit Bar inmiddels in Cafe Sjiek, maar uiteindelijk zien we elkaar allemaal rond 20.00 uur op het OLVplein bij de Lanteern. Wat is deze vriendschap toch heerlijk, we beseffen ons dat het alweer 15 jaar geleden was dat we op de hotelschool begonnen en dat de tijd echt zo snel gaat, maar genieten vooral om weer even samen te zijn. Rond een uurtje of 23 gaan Gees en ik naar het hotel. Ik kán echt niet meer en val ik een diepe slaap tot 9.00 uur de volgende ochtend. Wat een luxe!

Op zaterdag gaan we met z'n allen de stad in, maar het is er echt enorm druk. Een aantal winkels in en uit, maar vervolgens toch maar snel naar de Dikke Dragonder om de club sandwich te bestellen, die in 15 jaar nog niet veranderd is. De eigenaar komt ons gedag zeggen en is ook verbaasd dat de tijd zo vliegt en vraagt nog een keer of het écht 15 geleden was dat wij hier een paar keer per week zaten....
's Middags aan de verse juice, koffie verkeerd en vervolgens prosecco met truffels en nog even naar het hotel om op te laden voor de avond. Een heerlijk 5 gangen diner staat ons te wachten bij Rozemarijn en we genieten op en top. Veel lachen en tranen en vooral veel diepe maar ook luchtige gesprekken en om 00.30 uur verlaten we voldaan het restaurant. Na het wijnarrangement zit stappen er (gelukkig :-)) niet meer in en we gaan met z'n allen terug naar het hotel.

De volgende ochtend nemen we vroeg de trein naar het noorden, waar ik op Schiphol word opgewacht door mijn vader en mijn moeder. Het is heerlijk om hen nog even te zien voordat ik weer naar Zweden terug vlieg. Ik ben het afgelopen weekend best emotioneel geweest en denk dat het komt omdat ik nu toch wat meer last krijg van verschillende ongemakken. Maar het lucht enorm op en ik ben eigenlijk blij dat ik die gevoelens gewoon kan laten zien...
Het was echt een fantastisch weekend waar ik nog veel aan terug zal denken, wat zijn die meiden toch allemaal enorme schatten!!

De bijwerkingen

Nu begin ik eigenlijk steeds een beetje meer geconfronteerd te worden met de bijwerkingen van de chemo. Minder energie, het niveau van mijn witte bloedlichaampjes is te laag en daarom moet ik elke avond een injectie nemen om dit niveau weer op peil te krijgen en ik ben enorm verstopt. Omdat ik er niet heel veel last van heb, ben ik me er niet zo bewust van geweest, maar ik heb er van de dokter medicijnen tegen gekregen die ik eigenlijk nog helemaal niet geslikt heb. Donderdag avond besluit ik dat toch maar eens te gaan doen en daar heb 's nachts van geweten. De krampen begonnen om 1.00 uur toen om 2.00 uur en nog eens om 5.oo uur. Heel naief van mij om daar niet over na te denken, maar twee weken verstopping geeft natuurlijk zo'n reactie. Ik had die medicijnen al veel eerder moeten nemen, maar ik heb er gewoon niet over nagedacht en gehoopt dat het zich vanzelf wel op zou lossen...

Op vrijdagochtend moet ik om 9.45 uur het vliegtuig naar NL hebben voor het vriendinnenweekend in Maastricht dat we al in mei hebben geboekt. Ik moet en zal met dat vliegtuig gaan, dit wil ik namelijk echt niet missen. Na een slechte nachtrust en hyperactieve darmen is het vliegtuig niet de meest fijne plaats om me te bevinden en ik heb het echt even heel moeilijk met mezelf. Ik had het idee om direct de trein naar Maastricht te pakken en daar in het hotel nog even een dutje te doen voordat de rest van de meiden zouden komen. Maar op Schiphol kom ik Geeske tegen die met haar dochters vanuit Gothenburg op hetzelfde moment in NL aankomt. Ze vraagt enthousiast hoe het gaat en ik begin te snikken "Nou, eigenlijk niet zo goed, ...mag ik met jou mee....snik". Ik ben zo blij dat ik bij haar ben dat ik niet meer alleen verder wil naar Maastricht. Haar ouders staan te wachten na de douane en begrijpen natuurlijk helemaal niets van de hele situatie, maar ik word met open armen ontvangen en ben van harte welkom om met hen mee naar Schoonrewoerd te gaan, zodat Gees en ik later samen de trein naar Maastricht kunnen pakken. Mama Burema neemt de trein vanaf Schiphol, want we passen niet met z'n allen in de auto (en oh wat voel ik me bezwaard!!), en na een heerlijke Hollandse lunch en afleiding van Noor en Karlijn stappen Gees en ik in de trein naar het oude vertrouwde Maastricht.... Het gaat al weer een stuk beter.

The day after

Gelukkig ben ik vanmorgen heel goed opgestaan. Ik denk dat ik het gewoon moet accepteren dat de dag van behandeling vervelend is. Ik zie er elke keer zo tegenop en dan komen de tranen er op de dag zelf continue uit. Het is natuurlijk ook behoorlijk intensief; het ziekenhuis, het infuus, 3 uur met -18 graden op mijn hoofd en dan alle goedjes die mijn bloed in gaan. Maar gisteren had ik vooral ook heel erg veel medelijden met mezelf en dat helpt natuurlijk nooit, maar ik voelde me zo slap en droevig. Ach misschien wel goed dat het er af en toe even uit komt. Gemiddeld 1 dag per 14 dagen is wel te accepteren in deze situatie natuurlijk, dan mag ik nog van geluk spreken.

Van Bar heb ik bandjes tegen zeeziekte en automisselijkheid gekregen, ze blijken het ook prima te doen om de misselijkheid na chemokuren te onderdrukken, dus die heb ik gisteren gelijk omgedaan. Ze werken met drukpunten op de polsen, acupressuur, en ik moet zeggen ik voel me nu totaal niet misselijk.... Ik heb er veel voor over om zo min mogelijk medicijnen te slikken, die moet ik toch al in voldoende mate nemen tegenwoordig: dagelijks een pil om mijn nieren te beschermen tegen de chemo, de spuiten om de witte bloedlichaampjes aan te maken, 2 paracetamol om de bijwerkingen van de spuiten te onderdrukken, laxerende siroop en druppeltjes tegen verstopping, en dan evt dus de misselijkheidspilletjes. Omdat ik al zoveel medicijnen heb gekocht bij de apotheek hoef ik nu niets meer te betalen (subsidie van de overheid)....

Chemo ronde 3

Vandaag was geen goede dag. We komen aan in het ziekenhuis en worden geholpen door een andere zuster dan de vorige keren. Ze wil gelijk mijn infuus zetten, terwijl ik de vorige keren eerst mijn haren nat kon maken en mijn ijsmuts kon opzettten. Aangezien ik niet erg houd van het zetten van het infuus ben ik meteen een beetje geirriteerd. Zit ik daar met mijn vele lagen kleren te zweten van de spanning om dat infuus en natuurlijk gaat het ook nog een keer mis, mijn ader springt en ze moet het nog een keer doen. Dit is niets ernstigs, maar ik vind het gewoon enorm klote om dat infuus te laten zetten. Ook tijdens de chemo voel ik me heel opstandig en zielig en het kan me niet snel genoeg voorbij zijn.

Helaas blijkt dat de waardes van mijn witte bloedlichaampjes te laag zijn, die zorgen voor een goede weerstand, hetgeen betekent dat ik mezelf spuiten moet gaan geven om deze waardes weer omhoog te krijgen. Gelukkig ben ik 'bedreven' in het spuiten geven na de ivf behandeling, dus daar zie ik niet tegenop.

Met de dokter nogmaals gecheckt of ik dit weekend met de meiden wel naar Maastricht mag, maar daarmee heeft hij geen probleem. Gelukkig, want ik heb enorm veel behoefte aan het weekendje weg met de meiden.....

Op een grote paddestoel.....

Vanavond moet ik aan het werk, waarom... omdat Sanna en ik vandaag een megaopbrengst cantharellen bij elkaar hebben geplukt die schoongemaakt en ingevroren moeten worden. We zijn naar een bos iets verder van de bewoonde wereld gegaan, moesten door het hoge gras en over slootjes springen, en aangezien de herfst nu echt zijn intrede heeft gedaan was het ook nog eens heel koud, maar de moeite werd beloond met twee grote manden vol met (herfst)cantharellen en een aantal gewone cantharellen en zwarte trompetten.

Morgen is het weer zover, dan moet ik weer voor de chemo naar het ziekenhuis. Vandaag was een goede afleiding want ik heb er bijna niet aan gedacht.
Het besef van ons heerlijke leven hier in Zweden had duidelijk de overhand.

Gezelligheid en behandelingen aan huis

Het was een heerlijk weekend. Afgezien van wat kleine ongemakken qua mijn gezondheid, voel ik me over het algemeen heel goed.
Dat betekent dat we met Erik veel op stap zijn geweest. Op zaterdag naar de stad, lunchen bij Grodan en daarna naar de oude stad om van warme chocolademelk, cafe latte en kladdkaka (chocoladetaart) te genieten bij Chokladkoppen (we ploften bijna van het vele eten). Zaterdagavond hebben we ons gewaagd aan elandenvlees dat het helaas niet zo goed deed als 'biefstukje' en we dus goed onze kaakspieren hebben getraind. Op zondag zijn we naar Vaxholm gegaan om de archipelago te laten zien. Wederom heerlijk genoten van de goede lunchcultuur van Zweden. Het was erg gezellig dat Erik er was, veel leuke dingen gedaan en veel tijd gehad om met elkaar te praten en lachen.

Erik heeft me zelfs nog 3 keer behandeld. Echt erg fijn, want daarna kon ik een stuk vrijer ademen omdat de blokkade die ik de hele tijd bij mijn longen voelde daarna bijna weg was. Wat een luxe, behandelingen aan huis!

Vanmorgen bij de arts in het ziekenhuis geweest om mijn voortgang te bespreken. Omdat ik geen klachten heb en het knobbeltje bij mijn hals weg is, zullen de behandeling doorgaan zoals gepland; dus nog 3 maanden chemo, dan even rust en dan 3 a 4 weken bestraling....
Vanmiddag voor de tweede keer bij de acupuncturist geweest. Ik blijf die naalden toch niet echt fijn vinden, maar ik wil het een aantal keren nog volhouden om te kijken hoe en hoeveel het helpt.

Verrassing.....

Wat ons nu weer is overkomen..... Ben ik woensdag rustig aan het wandelen met Xanthe en de buurvrouw met haar kindje, door ons dorpje komt er ineens een auto aan. "He Kim, hoe is het?" wordt er vanuit de auto gevraagd.. Zit daar Erik gewoon in de auto (De broer van Alex uit Amerika). Een hele rare gewaarwording want aan de ene kant natuurlijk helemaal niet raar om hem te zien, we skypen regelmatig, maar wel hier in de auto.. op Smedbystigen..... Ik kan het niet plaatsen....

Erik is als verrassing eerst in NL langs gegaan, waar Corry en Mo natuurlijk ook een shock kregen en is daarna doorgevlogen naar Zweden.
Alex was op zijn werk en dus moest hij ook nog even goed verrast worden. Alex komt binnen, is aan de telefoon met Rob en Erik zit heel relaxed in de stoel in de woonkamer. Opeens ziet Alex Erik zitten en kan totaal niet plaatsen wat zijn broer hier in de stoel doet. Een fantastische uitdrukking van ongeloof op Alex zijn gezicht.
http://www.youtube.com/watch?v=T10fmHktVF0

Erik's verrassingsbezoek is geslaagd. Hij blijft tot maandag. Fantastische actie!!

Genieten van de zon en buiten zijn

Dit weekend lekker rustig aan gedaan. Ik voel me heel goed, maar merk dat ik een stuk minder energie heb. Dus dat betekent gewoon aanpassen, iets minder inplannen en zo veel mogelijk buiten zijn om lekker van het zonnetje en de frisse lucht te genieten.

Zaterdag komen Judith, Seb en Isabelle de nieuwe tuin bewonderen. Het is echt erg mooi geworden met veel gras, geen modder meer en een enorm terras. Nu is het echt af allemaal, ons eigen kuuroord....

Op zondag gaan we in Bromma naar tuinmeubelen kijken, want die hebben we nu echt wel nodig en daarna naar Drottningholm (de hondeneilanden) waar Easter lekker kan spelen met heel veel honden en wij een klein herdertje van 3 maanden mogen aaien, zo lief!!


Daarnaast zijn zowel Alex als ik helemaal verslaafd aan ons boek "Mannen die vrouwen haten". We hebben er toevallig twee (een NL'se en een Zweedse) en hebben allebei erg veel moeite om 'm weg te leggen. Echt een aanrader!

Brrr nog meer naalden

Waarom ik met mijn naaldenangst voor een acupuncturist kies begrijp ik zelf eigenlijk ook niet, maar gistermiddag zat ik daar dan. In een klein 'winkeltje' te wachten op Peter, de acupuncturist. Het ruikt er verschrikkelijk. Later legt hij mij uit dat hij net een 'moksa therapie' heeft gedaan, jaha, dat is erg fijn als je zelf licht misselijk binnenkomt...

Hij begint met het stellen van allemaal vragen, welke ziektes ik heb gehad, het beschrijven van mijn leven, hoe de bevalling was toen ik werd geboren (jaja) en hoe ik me psychisch voel nadat ik te horen heb gekregen dat ik Hodgkin heb. Daarna bestudeert hij uitgebreid mijn tong, ogen, handen, oren en pols en trekt uit het geheel zijn conclusie. Mijn zwakke punt is mijn longen, daar blijkt ook het immuunsysteem te zitten volgens de Chinese geneeskunde en aangezien ik van jongs af aan problemen daarmee heb (bronchitis, keelontstekingen en nu een tumor) zie ik de rode draad wel. Ik krijg ongeveer 10 naalden op verschillende plekken in mijn lichaam en moet me ontspannen, terwijl hij me verschillende dingen van de Chinese geneeskunde mbt mij vertelt. Blijkbaar is mijn Yang meer vertegenwoordigt dan mijn Yin en dat betekent dat ik rust moet vinden en bewuster moet gaan ontspannen, ongeveer een halfuur per dag.

Intussen lig ik op de behandelbank en vraag ik me af wanneer het voorbij is, want ik verveel me... Mmm misschien heeft hij wel een punt, met dat 'rust vinden'. Hij schrijft nog een aantal etenswaren voor de goed voor mij zijn; amandelen, peren, chinese kool, spinazi, aubergine, liefst allemaal gekookt eten.

De bedoeling van de acupunctuur is dat mijn lichaam wordt geholpen met begrijpen hoe de energie moet werken en dat mijn lichaam na een aantal behandelingen zelf de balans kan vinden. Ik ben benieuwd, volgende week ga ik weer.

Na de behandeling ben ik enorm relaxed, tegen het hangerige aan, ik heb geen puf meer in mijn lijf en ga om 21.00 uur naar bed.

Wow, wat een goede dag!

Bij het opstaan natuurlijk weer even spannend, hoe voel ik me vandaag, want gisteravond lag ik er echt helemaal af. Eigenlijk voel ik me heel goed, ik heb nog geen behoefte aan een pilletje tegen de misselijkheid dus daar wacht ik dan ook nog maar even mee. En wat blijkt..... die heb ik de hele dag niet nodig!! Waar ik na de vorige behandeling 2 dagen die pilletjes heb geslikt heb ik er vandaag geen een nodig, wow, dit is echt goed.

Vandaag komt Sanna hierheen, we gaan wandelen in het bos en op zoek naar cantharellen. Ze komt om 10.00 uur, we drinken koffie met heerlijke kaneelbroodjes en gaan met Easter op pad het bos in. We moeten wel echt van de paden af om iets van cantharellen te kunnen vinden, want deze paddestoeltjes zijn nogal favoriet bij de Zweden en dus snel weg. Maar als we een stuk het bos in zijn gelopen vinden we er zowaar een aantal (stuk of 6), geen mega opbrengst, maar wel erg leuk. 's Avonds bij het avondeten gelijk klaargemaakt en ze smaken erg goed!

Wat een heerlijke dag; niet misselijk, redelijk wat energie en veel buiten geweest. Ik liep echt door het bos vandaag, terwijl ik zelf bijna niet kon geloven dat ik gisteren nog aan de chemokuur zat. Hopelijk blijft deze stijgende lijn zich zo voortzetten, dat zou alle verwachtingen overtreffen...

Morgen heb ik een afspraak bij de acupuncturist, .. ben benieuwd....

De tweede ronde...

Vandaag is het tijd voor de tweede chemokuur, oftewel nummer 1B. Gisteravond had ik het weer even zwaar, het is gewoon echt niet leuk om die chemo's te moeten doen, ook al doet het geen pijn ofzo, dus gisteren (tijdens de Champions League, sorry Alex ;-)) kwamen er toch een paar tranen. En ook vanmorgen in het ziekenhuis weer, maar dat lucht wel lekker op hoor! Vandaag krijg ik wederom hulp van Maritha, die het vooral aanmoedigt om het er allemaal even lekker uit te huilen, omdat het zich anders maar ophoopt allemaal.
Mijn bloedwaardes zijn goed dus ik hoef geen extra medicijnen te krijgen. De eerste ijsmuts wordt weer gebracht en ik ben er helemaal klaar voor met mijn lange onderbroek onder mijn spijkerbroek, wollen sokken en sloffen, hempje, tshirt, poloshirt, wollen trui, bodywarmer en deken, en nog een kruik en kersenpittenzak!! Mij krijgen ze niet klein haha!
Tijdens de kuur nog wat extra zoutoplossing door de chemo laten mengen zodat het minder pijn in mijn arm doet, en verder voor het grootste deel lekker zitten lezen in mijn Zweedse boek van Stieg Larsson: "Mannen die vrouwen haten". Wat een titel in deze tijden... Gaat gelukkig niet op voor mijn trouwe lieve man, die me weer zo lief bijstaat in het vervangen van ijsmutsen, halen van kopjes thee en bouillon, handje vasthouden tijdens mijn tranen en zetten van het infuus, etc. Dank je schat!!!

Na 2,5 uur is het deze keer voorbij, omdat de zakjes met chemo sneller leeglopen dan de vorige keer. Wel fijn, want ik moet weer plassen als een beer na al die zoutoplossing, thee en bouillon (en niet te vergeten -18 graden op mijn hoofd). Fijn om naar de wc te kunnen zonder de hele stellage met zakjes en slangetjes, want dat was vorige keer toch een gehannes.
Zuster Maritha vraagt mij of ik mijn haar al aan het verliezen ben, ik zeg van niet en zij verwacht daarom dat het ook niet zal gaan uitvallen, hoogstens een klein beetje. Nou ik hoop van harte dat ze gelijk heeft, want dat blijft toch nog steeds een van mijn grootste nachtmerries.

Anyway, we zijn weer klaar, hele uitzet aan warme spullen weer in de tas en we gaan even lekker lunchen in het restaurant bij Hagaparken. Voel me wel moe en futloos maar mag niet klagen, kan lekker met Xanthe spelen en Alex zorgt vandaag voor de poepluiers en het eten, wat een luxe :-). Ik ga even mijn (bijna dagelijkse) groentensapje maken (wortel, appel, bietjes en selderij, iig echt gezond en ook best wel lekker, zelfs Xanthe drinkt het).

Woensdag 30 september de volgende kuur, nummer 2A.......
2 down, 6 to go....

Xanthe aan de groentensap

(Not so) Desperate housewife

Afgelopen vrijdag ben ik op mijn werk langs geweest, in eerste instantie om even gedag te zeggen en de vrijdagmiddag fika (een soort borrel maar dan met koffie & cake) mee te maken. Maar ze hadden ook nog een aantal werkdingen te bespreken. Aan het einde van de middag was ik écht kapot. Was ik daarvoor nog aan het twijfelen of ik niet gewoon weer aan het werk moest, ben ik nu van mening dat ik mijn energie moet aanwenden voor het bestrijden van mijn ziekte, evt met af en toe een ochtend werken mocht ik me zo blijven voelen als nu. Dus ik heb me neergelegd bij mijn 'huisvrouwen-bestaan' en heb besloten er maar gewoon even van te genieten.

Verder een heerlijk weekend gehad. Alexander heeft afgelopen zaterdag de hele houtstapel in kleine blokken gezaagd en is helemaal trots en blij dat dit nu eindelijk af is (en ik ook....doodeng!) http://www.youtube.com/watch?v=vwKSRaob12k . En zondag met Nathalie, Wim & Roemer lekker gelounged bij de openhaard.

Vandaag heb ik Xanthe thuis gehouden, we zijn bij Nathalie en Roemer gaan lunchen. Daarvoor moest ik nog bloedprikken voor de chemo van as woensdag. Waar dit normaal 10 minuten duurt, moest ik nu 1 uur en een kwartier! wachten. Een spannende onderneming met Xanthe in de wachtkamer, maar ze heeft de wachttijd voor velen er een stuk leuker op gemaakt, met haar aandachtvragerij, lachen, sleutels aan iedereen geven etc. Wat een schatje is het toch, ik ben echt dolverliefd op dat kleine meiske!

Morgen naar de schoonheidsspecialiste, jaja het leven van een huisvrouw gaat over rozen, vind dat ik er een beetje goed uit moet zien bij de tweede chemo overmorgen...toch?

Mooie ontdekking

Vanmorgen een mooie ontdekking gedaan: het knobbeltje bij mijn sleutelbeen is bijna niet meer voelbaar! Zou dat echt betekenen dat de chemo nu al aanslaat?...Fantastisch! Hier word ik heel erg blij van!

Daarnaast nog druk bezig met nadenken. In de link in een van de reacties in mijn blog staat een stukje dat me wel aanspreekt:
"Levensmelodie
...Ieder mens heeft zijn eigen levensmelodie. Door opvoeding, school en dergelijke leert hij een andere melodie te zingen. Op een gegeven moment weet hij niet meer wat zijn eigen melodie is. Als je dat te lang doet, kun je ziek worden.”
Moolenburgh heeft vele patiënten gezien die door hun ziekte weer hun eigen melodie zijn gaan zingen. “Die zijn een stuk gelukkiger geworden.""

Is dit bij mij ook het geval? Moet ik op zoek naar mijn eigen 'melodie' om op de lange termijn gezond te worden/blijven? Of zoek ik nu problemen die er niet zijn en heb ik gewoon pech gehad door Hodgkin te krijgen?

Zoek de verschillen....

Vandaag ga ik Alex in de maling nemen. Via de post is namelijk mijn pruik toegestuurd en ik vraag me af of Alex het verschil ziet tussen mijn eigen haar en de pruik. Ik ben er namelijk bijna zeker van dat hij het niet zal zien......
Dus als hij thuiskomt zet ik mijn pruik op en loop nonchalant door het huis. Maar helaas, al van een afstand begint hij te lachen, 'haha, ik zie heus wel dat je je pruik op hebt hoor!' ...
Mmm, ik moet zeggen, hij scoort punten met deze actie, maar ik had stiekum gehoopt dat hij het niet zou zien (en de pruik dus heel echt lijkt), beetje jammer, maarja....

Wat is de juiste balans?

Vandaag een intensieve dag, want hoewel ik ook vandaag met zo min mogelijk mensen in contact moet komen, ivm mijn lage weerstand, moet ik toch eea doen. Alexander is vandaag voor werk naar Helsingborg, dus dat betekent dat ik er vandaag even alleen voor sta, dat is normaal niet zo'n probeem maar vandaag wel even spannend. 's Morgens breng ik eerst Xanthe naar de creche en moet daarna mijn bloed laten prikken. Dat moet nu om de 5 dagen ongeveer gebeuren zodat ze alles goed in de gaten kunnen houden. Dat betekent dus wel dat ik bij de dokterspost in de wachterkamer moet met allemaal sniffende en hoestende mensen om me heen?!? (hopen dat dat goed gaat..). Daarna met Easter wandelen in het bos en bosbessen plukken voor m'n dagelijkse vitamine smoothie. Tussen de middag probeer ik een dutje te doen, maar kan de slaap niet vatten, dus om 13.00 uur maar weer een rondje met Easter en dan op pad naar de pruikenwinkel (die van die oude dametjes pruiken). Ik pas weer een aantal pruiken maar vind ze allemaal stom dus ik ga weer. Ik hak de knoop door en bel de andere pruikenwinkel, dat ik die ene wil bestellen die ik twee weken geleden heb gepast. De pruikenwinkeldames zijn namelijk van mening dat die ijsmust wel de haaruitval vermindert, maar dat uiteindelijk een pruik toch de beste oplossing is. Wellicht een goede verkooptruc, maar aangezien ik niet met een hoofd met wat plukken erop over straat wil, bestel ik voor de zekerheid toch maar vast de pruik....Dan ga ik Xanthe ophalen en naar huis; spelen met Xanthe en koken en dan is Alex al weer terug. Ik ben de dag eigelijk prima doorgekomen.... wat een heerlijk gevoel. Ben nu wel kapot, maar dat mag dan ook wel toch?

Vandaag ook een afspraak gemaakt met een acupuncturist. Ik wil toch graag naast de behandeling van chemo's iets 'alternatiefs' doen, omdat ik denk dat op die manier mijn energieniveau en weerstand op peil kunnen worden gehouden. Via via heb ik een naam van een kerel die hier al 15 jaar ervaring mee heeft, dus daar ga ik volgende week langs. Eens kijken of hij mijn lichaam dmv de naaldjes weer in balans kan brengen, we'll see....

Waar ik sowieso meer over aan het nadenken ben nu, is hoe de kanker in mijn lichaam heeft kunnen ontstaan. Dan moet er toch iets zijn dat niet in balans is... Als ik nu weer beter zou zijn, zou ik mijn leven gewoon weer oppakken zoals ik eerst bezig was, maar ik vraag me steeds vaker af of dat wel verstandig is. Misschien een beetje zweverig voor een aantal mensen, maar wellicht is dit wel een teken dat ik iets moet veranderen in mijn leven. De grote vraag is natuurlijk 'wát dan?'. Maar daar kan ik wellicht de komende maanden achter komen?!??! (Of een prijsvraag uitschrijven; 'Wie het weet mag het zeggen'....)

Hoe verveel ik me het leukst..

Vandaag de eerste van de twee dagen waarop ik met zo min mogelijk mensen in contact moet komen ivm mijn lage weerstand, volgens de dokter.

Eigenlijk zou Sanna langskomen om een boswandeling te gaan maken, maar Hugo is ziek, dus dat moeten we een andere keer gaan doen. Vandaag ben ik dus echt op mezelf.

Eerst vanmorgen met Easter gelopen in het bos, daarna even achter het internet, email van mijn werk gecheckt en dan maar weer even met Easter lopen..... middagdutje gedaan, met wat mensen aan de telefoon gesproken (want dat mag dan weer wel he), en toch maar weer met Easter op pad want ik verveel me eerlijk gezegd de tak-t..... Ik weet het, ik ben hier gewoon niet goed in en het is heel belangrijk om jezelf te kunnen vermaken, maar ik vind het gewoon SAAI!!
Maar op mijn laatste rondje neem ik mijn camera mee en ga (zoals beloofd) mijn nieuwe hobby vormgeven... Hierbij een paar plaatjes.... Niet slecht toch voor een beginner??

Weekendplanning

Voor het eerst sinds tijden is het weer echt wéékend. Alex heeft zijn eerste werkweek er op zitten en nu is het zaterdag, wat gezellig om weer samen te zijn. De afgelopen maanden zijn we zoveel samen geweest dat ik het eigenlijk echt ongezellig vond om de afgelopen (2!?!?) dagen alleen thuis te zijn...

Vanmorgen bij het wakker worden vraag ik me als eerste af, "hoe voel ik me?", "nou eigenlijk prima, heel licht misselijk maar daar kan ik wel mee leven" .... fijne constatering, heerlijk!! We gaan er een leuke dag van maken, het is heerlijk weer!

Het kost enigzins moeite om Alex over te halen; hij begrijpt mijn drang niet om altijd op pad te willen gaan, maar uiteindelijk gaan we naar Vasaparken (jaja, inderdaad dat park vlak voor ons oude huis in de stad, maar ik vind het daar gewoon heerlijk!), daar kan Xanthe lekker spelen en wij lekker van het najaarszonnetje genieten. En wat blijkt... Jenny, Micke en Folke zitten ook in de zandbak, wat een gezelligheid. We besluiten met elkaar te gaan lunchen in de tuin bij hun appartement en genieten van de najaarszon, gravad lax, knäckebröd en garnalen met aioli.

En Folke en Xanthe hebben heerlijk samen gespeeld..... althans voor het grootste gedeelte van de middag :-)

The day after

Vannacht eigenlijk wel goed geslapen, af en toe even wakker omdat er toch veel door mijn hoofd gaat, maar met het pilletje tegen de misselijkheid voel ik me eigenlijk prima. Ga dalijk lekker met Easter door het bos lopen, even frisse lucht happen.

Gisteren echt de meest lieve brief/dagboek van Bar gekregen, wel 12 pagina's lang, dat was dus 12 pagina's lang tránen met tuiten. Wat kan zij mooi schrijven! Soms besef ik niet dat het voor degenen om mij heen ook niet makkelijk is allemaal. Ik heb mijn gevoelens etc nog zelf in de hand en weet hoe ik me voel, maar voor degenen om me heen is het natuurlijk een heel machteloos gevoel. Maar ik ga genezen en hoop dat iedereen daar kracht uit kan halen. Daarnaast waardeer ik het enorm om al jullie lieve kaartjes, brieven, sms-en, emails en blogreacties te ontvangen. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven. Dat biedt écht steun, al voelt het voor jullie misschien niet altijd zo, ECHT!!

De strijd gaat beginnen

Vandaag begint de strijd tegen mijn kanker (dat klinkt wel lekker dramatisch). Om 8.00 uur gaat de telefoon, het is dokter Hedman van Karolinska. Ze heeft het behandelplan met een aantal doktoren doorgesproken en ik zal 4 behandelingen krijgen (dus 8 keer chemo, verdeeld over 4 maanden), daarna een paar weken rust en dan 3 tot 4 weken elke dag bestraling. En dan ben ik genezen, zegt ze. Vandaag nog wel even langs de apotheek om nog meer pillen te halen, tegen de misselijkheid na de chemo. En oh ja, de bestraling kan een negatief effect hebben op de schildklier, maar daar hebben ze dan ook wel weer iets voor.......

Alex, Xanthe, Easter en ik gaan op pad. Eerst Xanthe naar de creche, dan Easter naar de creche en dan door naar het ziekenhuis. Ik ben best een beetje zenuwachtig, maar op zich gaat het wel. Totdat we op de afdeling aankomen en er een zuster vriendelijk naar me lacht, dan worden mijn ogen al iets wateriger, maar kan me inhouden. Na een paar minuten in de wachtkamer worden we opgehaald door zuster Maritha, een oudere dame die een beetje mank loopt, later blijkt ze een super lief en meelevend persoon, die net doet alsof ze dit niet iedere dag de hele dag door meemaakt en me goed op m'n gemak stelt.

De eerste ijsmuts wordt uit de vriezer gehaald, ik moet mijn haar natmaken, een kapje op en daarover wordt de ijsmuts getrokken, very charming. Zuster Maritha zegt dat het de eerste paar minuten wel meevalt en daarna heel koud wordt, maar als ik dit zeker wil is het uit te houden....Onder het motto: wie mooi wil zijn... moet kou lijden..
Ik krijg een infuus in mijn arm en kijk naar buiten door het raam. Dan word ik opeens heel misselijk, terwijl er dus nog niets gebeurd is. Ik kan mijn tranen niet meer binnenhouden, alle spanning lijk ik er uit te huilen, het is gewoon allemaal even té veel en té spannend, maar het lucht enorm op. Ik krijg een spuit tegen de misselijkheid en die trekt gelijk weg.
Na een half uur komt zuster Maritha met de zakken met daarin mijn ABVD kuur. De eerste brengt ze in met een soort grote spuit, direct in het infuus in mijn arm, dat blijkt ook degene te zijn die de haaruitval veroorzaakt. Daarna worden de andere zakjes aan de 'kapstok' gehangen en druppelen via het infuus langzaam mijn lichaam in.

In de tussentijd zet ik Alex goed aan het werk. "Alex kan je thee halen... en chocola... oh en ook zo'n vitaminedrankje", "Alex mag ik een tijdschrift?", "Alex ik heb het koud mag ik mijn sjaal?", "Ik wilde Milkyway, geen Twiiiiiix", "Alex zijn de 30 min voor de ijsmuts al om?", "Wel voorzíchtig met die ijsmuts opdoen hoor", "Dank je schat, je bent lief". "Alex mijn thee is op, mag ik nog wat?", "Ik heb het echt heel koud kan je vragen of ze een deken hebben?", "Het infuus doet pijn, kan je de zuster roepen?", "Tijd voor een nieuwe ijsmuts?", "Mag ik nog wat thee?", "Nu moet ik plassen", etc... Hulde voor Alex, die mij met alles helpt!

De hele kuur duurt 3,5 uur. Het valt reuze mee, afgezien van wat ongemakken van het infuus en de enorme kou. Op mijn hoofd is de kou nog wel te dragen, maar mijn vingers en lijf zijn echt één ijsklomp, dus volgende keer toch nog meer warme kleding aan en vooral een goede dikke sjaal in mijn nek. En dat terwijl Alex vraagt of het raam even open mag, omdat hij het zo warm heeft, "Ja, daaag". Intussen lijkt de afdeling wel een soort bezinestation; het is een komen en gaan van mensen die allemaal even hun chemootje komen doen.

We zijn klaar en gaan lunchen bij Cafe Caesars in de stad bij ons oude huis. Easter ophalen en daarna Xanthe en weer terug naar huis. Thuis ben ik toch een beetje slap en heel moe, dus maar even naar bed voor een dutje. Van de 'ski-meiden' krijg ik een slinger met allemaal persoonlijke spreuken, wat LIEF! Alex heeft 'm boven de eettafel gehangen zodat ik me niet alleen hoef te voelen als ik morgen alleen thuis ben, zijn mijn vriendinnetjes toch een beetje bij me.

Het rare is nu dat ik heel de tijd probeer te voelen hoe ik me voel...; misselijk?, moe?, misschien een beetje moe maar eigenlijk wel ok..... Laten we dat vooral zo houden!!

Op 16 september staat de volgende behandeling gepland.