Bezoek van oomaaaa

Mijn moeder is afgelopen vrijdag aangekomen. Ze zou me komen helpen omdat Alex zou gaan langlaufen in Midden Zweden. Maar er ligt nergens sneeuw, dus zijn we gezellig met z'n allen thuis. Gisteren echt te sloom: het regende en ik had nul energie. Maar vandaag is het heerlijk. De zon scheen, we zijn met Easter naar Drottningholm geweest waar hij met alle hondjes heeft kunnen spelen en wij hebben heerlijk van het zonnetje genoten. Aan het einde van de middag is Sanna langsgeweest, erg gezellig. Xanthe roept de hele tijd 'mera' als ze meer wil en 'titta' als ze iets wil laten zien, haar eerste woordjes zijn dus toch echt Zweeds. En ze krijgt erg veel aandacht van oma, heerlijk.
Afgezien van mijn vermoeidheid gaat het erg goed en voel ik me redelijk sterk. Waarschijnlijk komt het omdat de chemo-ellende bijna ten einde is......

Chemo nr 7, ook die zit er op....

Vanmorgen was ik echt superzenuwachtig en de tranen dienden zich al vroeg in de ochtend aan. Maar ja, een echte keus heb ik natuurlijk niet, dus weer op naar het ziekenhuis. Ik wist al dat Maritha er niet zou zijn, dus heb gelijk tegen de verpleger die mij zou helpen gezegd, dat ik iemand wilde die in een keer goed zou prikken omdat het gisteren allemaal zo'n drama was. Even de druk opvoeren voor deze jonge verlegen Zweed.... Hij bleef heel rustig, maar helaas lukte het hem toch niet om in een keer goed te prikken en het deed ook nog eens pijn. Maar de tweede poging was wel succesvol (waarom is dat toch, en lukt dat niet in een keer goed, zijn iedereens aderen anders en weet je na een keer prikken wat je moet verwachten waardoor het daarna wel goed gaat, hoe werkt dat?). Zoals gezegd, de tweede poging ging goed en voelde ik nauwelijks, dus ik was allang blij dat het infuus erin zat. Alex deed goed zijn best om mij af te leiden. We hebben namelijk gisteren een vakantie geboekt, holadieeee, in maart gaan we naar Thailand, twee weken genieten van zon, zee, strand en lekker eten.... Dus daar begon Alex over te praten bij het zetten van het infuus. Goede afleidingsmanouvre.
Tijdens de chemo heb ik "Alles is Liefde" zitten kijken, die ik van Kris heb gekregen. Wat een heerlijke feel-good film! Rond 13 uur mochten we weer naar huis. Wat een heerlijk vooruitzicht dat ik er nu nog maar 1 te gaan heb, die kom ik ook nog wel door.....

Haarstatus en prikfobie

De afgelopen dagen is het erg goed gegaan, wel fijn om weer te beseffen dat die tweede week na de chemo toch best goed is. Ik ben ook weer vrolijker (mede door alle lieve berichtjes van iedereen). Mijn haar is wel echt dunner aan het worden, al heb ik gelukkig (nog) geen kale plekken. Maar ik verlies het wel met kleine bosjes. Hopelijk heb ik genoeg op mijn hoofd om ook de twee laatste chemo's te doorstaan. Zou toch lullig zijn als het nu alsnog helemaal uitvalt.... Ik heb vandaag zelfs een voedingssupplement gekocht dat je haar sterker moet maken. Ze maakten er reclame voor op de radio en ik ben erin getrapt. We zullen zien of het werkt.....
Mijn wimpers zijn helaas wel echt aan het uitvallen, dus geen make-up meer voor mij. Ik wil er zo min mogelijk aanzitten en hopelijk blijven er dan nog een paar hangen. Maar daarom heb ik vandaag wel de pruikenwinkel gebeld. Die hadden destijds immers beloofd dat ik 24 paar nepwimpers gratis bij mijn pruik zou krijgen. Dus die worden nu opgestuurd. Ben benieuwd. Hopelijk zijn het niet van die enorme travestiet wimpers. En ik vraag me af of ik echt de moeite ga nemen om die dingen elke dag op te plakken, maar wellicht leuk voor de feestdagen....
Vandaag moest ik ook weer bloedprikken. Dat was een klein drama. De zuster kon in mijn linkerarm überhaupt geen ader vinden waar ze in kon prikken en toen ze in mijn rechterarm geprikt had wilde het bloed niet stromen. Dus de poging werd afgebroken en ze raadde me aan om het een andere keer te doen. De dokter vertelde daarna dat aders blijkbaar moeilijker prikbaar zijn naarmate er meer in geprikt is. Raar verhaal, maar je kan je voorstellen dat ik nu helemaal erg op zie tegen morgen. Maritha (de fantastische zuster) is er morgen niet en mijn aderen spelen verstoppertje. Misschien moet ik maar vragen of ik onder narcose mag voor 24 uur. Hoef ik de ellende niet mee te maken..... Wat zal ik blij zijn als het morgen weer achter de rug is.

Back to work

Vandaag ben ik bij ICA langs geweest. De controllersclub ging buiten de deur lunchen en ze hadden gevraagd of ik zin had om mee te gaan. Vanmorgen voelde ik me eigenlijk heel goed, dus ben tegen lunchtijd naar ICA gereden. Erg gek om weer op kantoor te zijn, maar super gezellig om iedereen weer te zien. Dan krijg ik gelijk weer zin om te gaan werken, dus dat is een goed teken. Ik had Alex beloofd om niet te lang weg te blijven - hij werkte vanuit thuis omdat Xanthe nog niet helemaal beter is - maar uiteindelijk was ik pas om 16.00 thuis. Uitgeput, maar ook weer met veel positieve energie door alle lieve reacties van collega's. Alex had gekookt, en daarna hebben we met Xanthe in de kamer gedanst. Dat is nu weer iets nieuws; als ze muziek hoort gaat ze met haar armen zwaaien en proberen te springen (wat niet lukt). Super schattig.

Jantje lacht, jantje huilt

De rollercoaster-rit is in volle gang. Het gaat op en neer. De ene dag prima, de volgende dag drama. Gisteren de hele ochtend overgegeven, wat een ellende. Gelukkig vandaag weer een stuk beter. Geen peil op te trekken en moeilijk te verklaren waardoor het nou precies komt. Xanthe is weer thuis, want ze heeft ontstoken ogen, de arme schat, maar ze is gelukkig lief aan het spelen en heeft er zelf weinig last van. Vanmiddag een heerlijke lange wandeling gemaakt met Xanthe in de wagen. Heuveltje op, heuveltje af, ik voel het gewoon in mijn benen. Heerlijk!

Weer iets beter

Gelukkig gaat het weer iets beter. We hebben een lekker weekend gehad met bezoek en gezelligheid, maar ook de nodige rust. Een perfecte combinatie. Zaterdag hebben we gegeten met Wim en Nathalie en op zondag kwamen Jenny en Micke taart eten. De afleiding doet me goed! Vandaag was Xanthe de hele dag thuis. Ze was enorm verkouden en dikke ogen en was gisteren al hangerig. De eerste keer sinds ze op de creche begonnen is, dus we mogen niet klagen. Ik vond het wel spannend, want het is behoorlijk intensief met zo'n kleintje en zeker als ze ziekerig is. Gelukkig bood Alex aan om naar huis te komen, mocht het te veel worden. Uiteindelijk is het heel erg goed gegaan. Ze heeft lekker 1,5 uur geslapen (en ik dus ook) en verder hebben we een beetje in huis gehangen en een wandelingetje in het bos gemaakt. Ik ben tevreden en ook een beetje trots dat me dit zo goed is afgegaan vandaag...
Ik wil ook iedereen bedanken voor de lieve berichtjes en voicemails, dat is echt heel fijn!! Vandaag van Kris de film 'Alles is Liefde' gekregen, om de volgende chemo een beetje op te leuken. Het blijkt een erg leuke film te zijn, dus ik ben benieuwd. Ik kan in ieder geval weer glimlachen......

Dipje

Vandaag valt het niet mee. Elke keer na de chemo is het toch weer een heel gevecht met mezelf. Voel ik me net weer beter worden, dient de nieuwe chemo zich weer aan. Elke keer weer die klap en weer terug naar af, en nu lijkt het zelfs iets meer dan terug naar af. Ik was al iets minder sterk voor de chemo en dat merk ik nu dan ook gelijk. Hopelijk kan ik de komende twee weken weer wat aansterken. Ik merk ook dat ik me een beetje terugtrek. Ik ben minder gezellig, doe minder en omdat ik even moet slapen voordat ik Xanthe 's middags van de creche ga halen, heb ik geen tijd om met iemand te gaan lunchen. Daardoor voel ik me toch af en toe een beetje eenzaam, zo alleen thuis. Waar ligt de balans tussen rust nemen en dingen doen omdat het gezellig is, en ik er mentaal beter van word? Het klinkt heel raar, maar ik kan me best voorstellen dat zieke mensen in een isolement terecht komen. Je wil wel, maar het kan gewoon niet altijd omdat je de puf er niet voor hebt, heel tegenstrijdig. En voor iedereen gaat het leven nu gewoon weer door. Het nieuwtje is er af en de dagelijkse beslommeringen eisen ieders tijd weer op. Helemaal niet raar natuurlijk, maar soms best moeilijk en zeker als je een dipje hebt..... Ik zal blij zijn als het allemaal voorbij is. Weer aansterken en gewoon aan het werk. Hopelijk gaat het morgen een stuk beter, dan heb ik met Evelien afgesproken om 's morgens koffie te gaan drinken in de stad, daar kijk ik enorm naar uit.

The Mask

Vandaag moeten we om 9.00 uur al in het ziekenhuis zijn. De voorbereidingen voor de bestraling moeten gedaan worden. Het is bij bestraling van belang dat je elke dag precies hetzelfde ligt, zodat de stralen van het apparaat precies op de juiste plek komen. Ik word in de juiste positie gelegd en krijg een tailormade kussen én masker, dat wordt daar dus ter plekke gemaakt. Dat kussen was een eitje, ze leggen een soort zak onder je hoofd, ze blazen lucht in het kussen en dan wordt het hard, precies in de vorm van mijn hoofd. Het masker is iets spannender. Er wordt een warme doek over mijn hoofd gelegd, dat wordt vastgemaakt aan klemmen achter mijn hoofd. En vervolgens drukken de zusters die doek in de vorm van mijn gezicht en wordt het langzaam hard. Je moet geen claustrofobie hebben.... Dus nu heb ik mijn eigen masker.... op zich best cool....
Maar als ik daar lig beginnen ook daar de tranen te stromen. Ik vind het gewoon best spannend allemaal en vraag me af waarom ik hier in hemelsnaam ook weer doorheen moet. Maar nadat alle lijnen en posities zijn uitgetekend mogen Alex en ik weer gaan. Alex krijgt nog even het vaccin tegen de varkensgriep, want dat hebben ze hier gelukkig nog wel beschikbaar en we kunnen terug naar het hoofdgebouw van het ziekenhuis. Klaar voor de 6e chemo.

Helaas zijn er 2 mensen bij de apotheek ziek, dus moet ik een uur extra wachten totdat de zakken met chemokuur klaar zijn. Dus maar weer een spelletje sudoku. Als Maritha me dan komt halen hoef ik niet eens te huilen, maar dat komt waarschijnlijk door de tranen in de bestralingskamer. Ik heb me erop verheugd om 'Gooise Vrouwen' te gaan kijken. Maritha prikt weer in een keer goed en is wederom mijn heldin. De kuur verloopt aardig, al word ik aan het einde wel erg misselijk. Dus ik krijg nog een extra pil, die helaas niet helemaal werkt want aan het einde moet ik toch overgeven. Maar de 6e kuur zit er nu op. Nog maar 2 te gaan!!!

Verslaafd

Het is de schuld van de wachttijden in het ziekenhuis in combinatie met die gratis krantjes die ze overal uitdelen. Ik ben dus nu verslaafd aan Sudoku. Het begon dus tijdens het wachten in het ziekenhuis dat ik uit verveling maar het puzzeltje ging invullen. Ik vond het best uitdagend, dus deed het de volgende keer weer. En aangezien we voor kerst een keer een sudoku blok hebben gekregen, ben ik nu dus niet meer te houden. Zelfs Alex is begonnen haha (op zijn Iphone..). Gisteravond tot 23.30 uur!! Een puzzeltje duurt al gauw 45 minuten, maar als je 'm dan af hebt geeft dat best een kick, dus begin ik gelijk weer met de volgende.... mmm.... op zich best een goede hersentraining, maar ik word er ook wel weer heel sloom van.
Afgelopen dagen was ik niet vooruit te branden, geen wandelingetjes, geen yoga, geen smoothies. Ik was er gewoon echt een beetje depri van gisteren. Dus vanmorgen mezelf aangepakt en lekker een rondje gaan wandelen. De beweging zal me hopelijk goed doen, want ik word helemaal gestoord van de verstopping en dan te bedenken dat ik morgen weer voor een chemo moet en de verstopping alleen maar erger wordt..... Dus ik heb me voorgenomen om vandaag veel te bewegen... en dus geen sudoku ....tot vanavond....

Tranen

Vanmorgen toch weer de nodige tranen gelaten. Desiree is weer terug naar huis... Dat je zo lang naar iets kan uitkijken, wat dan vervolgens weer zo snel voorbij is... Maar gezellig was het wel!

Zussenliefde

Afgelopen vrijdag is Desiree aangekomen vanuit New Jersey, zwanger en al, haar tweeling in de US achter gelaten om speciaal voor mij naar Zweden te komen. Zo ontzettend lief! En ik was zó blij om haar weer te zien! We hebben heerlijk kunnen bijkletsen en echt quality time samen gehad. Alex fungeerde heel goed als nanny ;-). En een heel mooi nieuwtje is dat Desie een dochter krijgt!! Dus het eerste jurkje is al gekocht en al de kleding van Xanthe zit in de koffer naar Amerika. Zaterdagavond zijn we met Sanna en Liselotte gaan eten bij het Story Hotel op Riddargatan, een aanrader. Het was op en top genieten. Op dat soort momenten voel ik me eigenlijk zo goed en vergeet ik bijna dat ik ziek ben.
Vandaag hebben we eerst lekker gewandeld en vervolgens zijn we naar Djurgården gereden om de tweede verjaardag van Roemer te vieren. Een en al gezelligheid!
Helaas vliegt Desiree maandagochtend al heel vroeg weer terug. Ik vind het erg jammer dat ik haar dan weer moet missen, maar zij is wel blij om haar jongens weer te zien. Ik vond het zo fijn om even samen te zijn. Zeker nu met alles wat er is gebeurd is het erg moeilijk om zo ver bij elkaar vandaan te wonen.

De tijd vliegt en woensdag is het alweer tijd voor de volgende chemo... Nummer 6, daarna nogmaar 2 te gaan!!!

Z'n gangetje

De dagen vliegen voorbij! Ondanks dat ik 'niks' te doen heb, gaan de dagen erg snel en bedenk ik genoeg dingen om te doen. Naast mijn dagelijkse verplichte dutjes, ben ik een beetje aan het internetten (dan vliegt de tijd echt!), beetje koken, mediteren en af en toe yoga of boodschappen. En dan is het vaak alweer 15 uur en ga ik Xanthe ophalen. Echt, ik kom mijn tijd prima door, het valt me reuze mee. Ik heb wel de nodige last van kwaaltjes; verstopping (die gekookte aubergine krijg ik echt niet weg), onrustige benen alsof ik te lang heb gestaan/gelopen en de gebruikelijke lage energie. Maar over het algemeen is er goed mee te leven en ben ik blij dat het gaat zoals het gaat.
Wel een raar fenomeen is mijn haar. Gelukkig lijkt het zich op mijn hoofd echt goed te houden door die ijsmust. Daarentegen hoef ik mijn bikinilijn niet meer bij te houden, maar mijn benen weer wel. Mijn wimpers en wenkbrauwen zitten er gelukkig ook nog gewoon op..

En het is alweer begin november. Helaas is het tot nu toe nogal een grijze boel, terwijl ik had gehoopt op een mooie zonnige herfst... maar helaas.
Op 9 december heb ik mijn laatste chemo en op 11 december vlieg ik met Xanthe naar NL voor 3 weken. Heerlijk om even een paar weekjes daar te zijn.