Yoga, meditatie en healing

Bij ons in het dorp is er niets afgezien van de 70 huizen, wat schapen en een varken. Maar we hebben wel een yogastudio. Net nieuw gebouwd op de 'blåbärsbacken' oftewel de bosbessenheuvel. De naam alleen is al rustgevend nietwaar. Dus heb ik besloten om daar yoga te gaan volgen. Het is een andere yoga dan ik gewend ben. Ik deed altijd Ashtanga yoga, hetgeen best pittig is qua spiergebruik en strechoefeningen, maar in deze yogastudio wordt Kundaliniyoga gegeven. Een meer meditatie achtige yoga, met mantra's en zingen. Lekker zweverig, zeg maar. De eerste keer moest ik echt even wennen. Zitten ze daar met hun handen boven het hoofd te zwaaien en tegelijkertijd een onbegrijpbaar (indisch?) liedje te zingen. Maar nu bij de 3e les zing ik lekker mee, ook al heb ik nog steeds geen idee wat ik nu eigenlijk zing. Het is super vaag, maar het is wel heerlijk ontspannend en op loopafstand van ons huis (niet onbelangrijk). De lerares geeft ook healing/reiki behandelingen, dus ook daar ben ik mee begonnen. Met haar warme handen regelt ze de energiestromen in mijn lichaam. Enorm ontspannend en alleen al daarom heerlijk om te doen. Of het ook gaat helpen om mijn energie snel weer terug te krijgen moet ik nog afwachten, maar zo'n uurtje behandeling is in ieder geval heerlijk.

Sneeuw, sneeuw, sneeuw

Vanmorgen heb ik er 1 uur en 45 minuten over gedaan om naar mijn werk te komen. Zweden ligt plat door de grote hoeveelheid aan sneeuw. De treinen rijden bijna niet, en de metro's alleen onder de grond. Het gevolg is dat iedereen de auto neemt, waardoor de file's dus onvermijdbaar zijn. Dus vanmorgen bijna 2 uur onderweg om vervolgens 3 uur te werken. Niet echt efficient. Alexander is al gelijk rechtsomkeer gegaan en heeft vanuit thuis gewerkt. Bij de bushaltes bij zijn werk is gisteren de politie in grote getalen aanwezig geweest om de mensenmassa's die na hun werk naar huis wilden te begeleiden, het busvervoer lag grotendeels plat en de metro's reden ook niet, allemaal boze mensen die naar huis wilden.
Maar het is wel prachtig buiten. Het zonnetje schijnt, het is heerlijk koud en o wat is het mooi. Echt genieten!

Slapende eierstokken

Vrijdag was ik bij de gynaecoloog. Ivm mijn opvliegers wil ik zeker weten dat ik niet nu al in de overgang raak door de chemo's. We wisten vantevoren dat dat een van de bijwerkingen zou kunnen zijn en daarom hebben we destijds voor de zekerheid een spoed IVF traject gedaan en liggen er 3 embryoos voor ons 'op stok'. De gynaecoloog heeft een echo gedaan en zag dat mijn eierstokken 'slapen', waarschijnlijk door de chemo's. Volgens hem kon het wel minstens een jaar duren voordat mijn eierstokken weer 'wakker' zouden worden. Tot die tijd moet ik de pil met verschillende hormonen slikken om de evt bijwerkingen van de overgang tegen te gaan... En daarna maar hopen dat alles weer wakker wordt en normaal gaat werken. Vrijdag middag was ik wel even verdrietig. Ben ik zo goed door de hele behandelingen gekomen en dan is dit wellicht de nasleep. Aan de andere kant ben ik blij dat ik nog zo jong ben en nog een aantal jaar heb. Ik hoop vooral voor Xanthe dat zij een broertje of zusje zal krijgen in de toekomst, maar dat is voorloopig dus nog even niet aan de orde. 'Fingers crossed'.

Productiviteit

Pff, het valt weer even zwaar. Inmiddels lukt het goed om naar mijn werk te gaan 's ochtends, maar ik ben echt zo onproductief als ik weet niet wat. Ik kan me slecht concentreren en ergens toe zetten als ik er ben. Nu heb ik ook nog een erg kort 'to-do-lijstje', dus wellicht dat dat de oorzaak is, maar eerlijk gezegd zit ik mijn tijd een beetje uit elke dag. Wel raar hoor, want mijn hoofd wil eigenlijk best wel, maar ik heb weinig energie om dingen echt op te pakken. En dat vreet, want daardoor krijg ik toch een onvoldaan gevoel. Nou dat was even mijn klaagzang, het zal wel bij deze periode horen. Maar oehh wat kijk ik uit naar een normale werkweek met leuke opdrachten en de energie om er iets spannends van te maken....
Volgende week ga ik elke dag 3 uur werken, dan zit ik op 37,5%. Mijn doel is om de week daarna op 50% te zitten. Dat is mijn streven voordat we naar Thailand gaan, ben benieuwd.

Reintegratie vragen

De 2e werkweek zit erop. Elke dag ben ik van 9.00 tot 11.00 uur op kantoor geweest. Het is me goed bevallen. Na die twee uurtjes ben ik best moe en doe ik braaf mijn dutje. Daarna heb ik dan weer goede energie om dingen te doen. De grote vraag is nu: wanneer doe ik teveel en wanneer kan ik meer. Omdat ik altijd zo'n strebertje ben wil ik ook dit goed doen. In mijn geval betekent dat: niet te snel weer willen. Althans ik wil wel, maar mijn lichaam heeft nog niet de energie om weer volop mee te draaien. Maar ik denk ook dat het een kwestie van trainen is. Mijn lichaam is inmiddels gewend aan de middagdutjes, maar is het ook echt nodig? Ik heb geen antwoord op die vraag, maar wil wel zsm weer volop aan het werk zijn. Ik wil de afgelopen periode 'vergeten' en mijn blik op de toekomst richten. Volgende week ga ik elke dag 2,5 uur werken, jaja!! ;-) Heb ik daarna nog tijd om toch even een dutje te doen :-)

Meer energie

Het gaat goed met me!
Ik merk dat ik meer energie heb dan de dagen hiervoor. Dat ik na mijn werk vandaag niet zo heel moe was, in tegenstelling tot gisteren: toen kwam ik met een bijna-migraine thuis. Maar het voelt dus goed vandaag. Liselotte, Boris en Merle kwamen vanmiddag langs op de koffie. Liselotte wees me op een vriend van haar waarbij nu ook Hodgkin is geconstateerd. Ik blijf het ongelofelijk vinden hoeveel mensen Hodgkin hebben. Maar dat komt waarschijnlijk doordat ik het zelf heb (gehad!!!). Beetje vergelijkbaar wellicht met als je zelf een nieuwe auto hebt, dat iedereen dan dezelfde auto lijkt te hebben. Maargoed, als ik weer zo'n blog lees, zit ik wel met tranen in mijn ogen, ben dus nog steeds lekker emotioneel.
Vandaag kwam ik een collega tegen waarvan zijn vrouw kanker heeft. Ik merkte aan mezelf dat ik het moeilijk vond om ernaar te vragen. Maar omdat ik het zelf zo erg vind dat vele collega's het proberen te negeren, heb ik toch doorgevraagd. Stond zelf met tranen in mijn ogen, maar was blij dat ik het gevraagd had, want hij vertelde veel en had dus blijkbaar ook die behoefte. Dat ga ik vaker doen, hoe moeilijk het misschien soms ook is, vooral NIET negeren!
Morgen alweer vrijdag, de eerste week zit er op. Volgende week blijf ik nog op 25% werken, dat bevalt me nu even prima.

De tweede dag aan het werk

De 2e dag is alweer een stuk beter gegaan. Het toelaten van het verdriet helpt me enorm en gisteren aan het einde van de dag ging het alweer een stuk beter. Zo ook vandaag op het werk. Na de twee uurtjes op kantoor was is wel weer helemaal op, maar na even gerust te hebben kwam de energie weer aardig terug. Dat is positief vind ik zelf. Ik ben benieuwd hoe het aan het einde van de week zal zijn.

Een nieuw begin?!?

Vanmorgen moest ik om 9.00 uur op mijn werk zijn. Vandaag is de dag dat mijn nieuwe leven weer is begonnen. Het valt me zwaar. Gisteren keek ik in de spiegel en moest heel hard huilen, zelfs nu ik zit te typen moet ik huilen. Ik weet niet precies waarom, maar voel me intens verdrietig. Qua uiterlijk zie ik het aan mijn haar, dat zo ontzettend dun is dat ik het niet meer los kan dragen. Maar daarom huil ik niet. Ik weet niet precies waarom ik huil. Of misschien wel. Het is heel heftig om te beseffen dat ik zo'n ziekte heb gehad. Dat de hele wereld doordraait en mijn leven nog steeds een beetje stilstaat. Misschien is het besef er ook nu pas. Ik vond het vanmorgen zwaar om iedereen op mijn werk weer te zien. Iedereen heel hartelijk, maar toch ook oppervlakkig. Niemand durft echt door te vragen of in details te gaan. 'Gaat het goed?' (oh pff gelukkig hoor je ze denken). En ik geef waarschijnlijk zelf ook niet veel ruimte, want ik sta daar ook met een grote lach te verkondigen dat het prima met me gaat. 'Je ziet er stralend uit'. Nou zo voel ik me niet! (maar dat zeg ik niet, ik glimlach). Einde discussie... ja er ligt inderdaad heel veel sneeuw dit jaar...
Ik wil sterk zijn, maar van binnen speelt er zoveel meer. Niet de hele tijd, want meestal gaat het gewoon ook goed. Misschien komt het omdat dit weer een nieuwe fase is en ik me besef dat ík ziek ben geweest, dat anderen dat heel vervelend voor me vinden, maar dat ík nu ook zelf weer verder moet en mijn leven weer moet oppakken. Ik moet er niet aan denken om echt weer aan het werk te gaan. Het lijkt zo onbenullig waar iedereen mee bezig is, met zijn neus in de computer, in een kantoorlandschap. Ik moet er echt weer even aan wennen. Ik was blij toen het 11 uur was en ik weer moest gaan.
Deze blog voelt als een soort vriendin. Ik kan hier alles kwijt. Vind het misschien zelfs fijn dat iedereen het kan lezen, omdat ik er toch moeilijk over kan praten. Ik zit nu in een misschien wel heel begrijpelijke dip, maar het voelt klote. Ik hoop snel weer 'mezelf' te zijn.