Gezond en wel!

Ik ben gezond! Afgelopen dinsdag van de Zweedse arts te horen gekregen dat alles goed is! Yahoo!!!!!!

Laatste testen, erop of eronder.

Sinds 1 september wonen we weer in NL, in Haarlem. En het bevalt erg goed. Xanthe is inmiddels 3 dagen op de creche en heeft het daar erg naar haar zin. Alex is druk met zijn business plan, ook erg spannend. En ik ben weer fulltime aan het werk in mijn nieuwe baan. Druk maar erg leuk en leerzaam, echt weer een uitdaging na toch bijna een jaar kalmte.

Vlak voordat we naar NL gingen heb ik mijn laatste CT scan gehad in Zweden. Dat had de finale bevestiging moeten zijn, dat de behandeling van een half jaar geleden heeft aangeslagen en alle kankercellen dood zijn. Helaas kwam dat bericht niet. Blijkbaar was er op de CT scan nog iets te zien, maar de arts kon niet zien of dat dode cellen (=goed) of actieve cellen (=slecht) zijn. Dat is sowieso de reden waarom er in Zweden wordt gekozen voor een scan na 6 maanden, ipv direct na de behandeling, omdat de dode cellen dan nog niet afgevoerd hoeven te zijn. De arts kan hier meer over zeggen nav een PET scan (=radioactief) maar dan krijg je weer een heleboel troep in je lichaam gespoten en dat willen ze ontwijken. Maar nu moest ik dus alsnog die PET scan doen om te kijken hoe het zit met de cellen die op de CT scan zijn opgedoken.
Dus afgelopen zondag ben ik naar Stockholm gevlogen, heb bij Judith en Seb geslapen en maandag voor de scan naar Karolinska gereden. Gelukkig hoefde ik deze keer geen CT scan te doen. Vorige keer deed het echt pijn in mijn aderen toen ze de contrast vloeistof inspoten, dus ik werd gespaard, fijn. Maar nu is het dus wachten op de uitslag. Ik ben op zich wel positief maar zit natuurlijk wel met smart te wachten... Nog 2 weekjes en dan komt de verlossing. Duimen dus!!!

Hup Holland!

We gaan terug naar Nederland! Na bijna 5 jaar in Zweden hebben we besloten om vanaf 1 september weer naar Nederland te gaan. De jaren in Zweden zijn een behoorlijke roller-coaster geweest: trouwen, Xanthe geboren, Bas (vader van Alex) overleden, ouders gescheiden en als klap op de vuurpijl mijn ziekte afgelopen jaar. Maar het waren eigenlijk vooral hele mooie jaren hier, waar we met veel plezier op hebben teruggekeken.

In Nederland heb ik in Zaandam een hele leuke baan aangeboden gekregen en ondanks dat we eigenlijk helemaal niet terug wilden naar NL, kon ik zo'n mooie kans toch niet voorbij laten gaan. Nu hebben we eigenlijk heel erg veel zin om weer terug te gaan. Per 1 september kunnen we een prachtig huis in Haarlem huren en zelfs de creche voor Xanthe is al geregeld. Ons huis hier willen we gaan verhuren, dus als iemand geinteresseerd is......

De beslissing was niet makkelijk, maar de knoop is doorgehakt. Ik vind het dan ook een mooi moment om deze blog af te sluiten. Eind augustus heb ik mijn laatste scan, dan krijg ik hopelijk te horen dat alle kanker is verdwenen. Ik voel me erg goed, geniet van het leven en ben klaar voor een nieuwe start.... in Nederland.

Veel liefs van mij!

Verrast door emoties

Vandaag voor het eerst op mijn werk weer meegedaan met het yoga uurtje. Dat organiseren ze altijd bij ICA tijdens de lunch. Aangezien ik het wel weer tijd vond worden om een beetje te gaan trainen besloot ik hier aan mee te doen. De eerste keer na mijn terugkomst op het werk. Op een gegeven moment word ik echt overstelpt door emoties. Mijn tranen bleven maar stromen terwijl ik, zo onopvallend mogelijk, probeerde om ze weg te werken. Zelf kan ik het niet echt verklaren, maar blijkbaar zitten er dus nog heel wat emoties in me na alles wat er is gebeurd. En ik dacht dat ik overal al vanaf was en alles al had verwerkt. Blijkbaar niet dus......
Qua fitheid viel het me ook een beetje tegen, ik heb duidelijk minder kracht en uithoudingsvermogen dan een paar maanden geleden. Toch maar weer even een stapje terug doen denk ik....

Het is voorjaar!

Gelukkig is ook hier het voorjaar aan het aanbreken. Bijna alle sneeuw is weg en vanmorgen zijn we lekker buiten in de tuin bezig geweest. Alex is druk met het maken van een composthoop van al het tuinafval, Xanthe was druk met een schepje om zoveel mogelijk steentjes in een emmertje te krijgen en Easter is druk met zijn bal. Xanthe ligt inmiddels lekker buiten in haar kinderwagen te slapen. Het buitenzijn is zo heerlijk hier, het gaat er eigenlijk niet eens om wat we doen. Beetje buiten in de tuin, met Easter het bos in, alles kan. Puur genieten, vanmiddag gaan we voor een fika naar de stad en gisteren hebben we heerlijk bij Lot en Olof gegeten. Het leven is echt weer bijna normaal. Inmiddels ben ik al weer 75% aan het werk en aangezien mijn contract in augustus afloopt, ben ik hard op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Vorige week kreeg ik zoveel via ICA als Ahold een baan aangeboden, dus dat zal waarschijnlijk alleen maar luxe problemen met zich mee gaan brengen. Ik vind het vooral erg fijn dat ik ondanks het afgelopen jaar, leuke aanbiedingen krijg, die zeker het ontdekken waard zijn. Dat biedt hoop en geeft een positief gevoel. Mijn leven heeft even stilgestaan, maar nu gaat het weer met volle kracht vooruit. Een hele ervaring rijker, maar het voelt prima zo.

Doktersbezoek

Vandaag had ik een afspraak met mijn dokter. Een nacontrole. Beetje spannend, maar aan de andere kant voel ik me zo goed, dat ik eigenlijk geen rare dingen verwachtte. Mijn bloedwaardes waren allemaal goed. De komende tijd moet ik elke 2 maanden mijn bloed laten testen. Verder werd ik onderzocht of er knobbels in mijn verschillende lymfen zaten, niets te voelen. Dus dat is positief. Eind augustus / september moet ik voor een CT scan komen. Dan gaat hij kijken of alle tumoren weg zijn. En aan de hand van die foto's komt er eventueel een PET scan om actieve cellen te lokaliseren. Maar daar gaan we niet van uit, want alles is gewoon weg. Mijn leven is weer begonnen en dat voelt heerlijk!

Lollo en Bernie

De vakantie favorieten van Xanthe:
http://www.youtube.com/watch?v=oMwKJ1KMOLk&feature=related
En een aantal impressiefoto's

Paradise

Ik begrijp die Zweden wel hoor, Thailand is inderdaad gewoon echt fantastisch, en zeker met kids. Voor zover wij weten gaan alle Zweden elk jaar naar Thailand en ik denk dat wij ons daar bij aan gaan sluiten. Ok, de vliegreis was niet ideaal. Het vliegtuig was volgeboekt en dus moest Xanthe de hele weg bij ons op schoot. Ze kon haar draai niet vinden en het duurde dus even voordat ons madammeke in slaap viel. Zelf bijna geen oog dicht gedaan, dus helemaal kapot kwamen we op Phuket aan. Gelukkig kregen we in het hotel wel gelijk onze kamer, zodat we met z'n drieen een paar uurtjes hebben kunnen bijslapen. En daarna was het eigenlijk al gelijk fantastisch. Een enorm luxe kamer, met een apart kamertje voor Xanthe. Het kinderbedje, kinderstoel en kinderwagen stonden gelijk klaar. Het resort is geweldig. 4 grote zwembaden met kinderbadjes, lekkere ligstoelen, goed eten en entertainment voor de kids, ongeveer 24/7. Xanthe is een grote fan van beer Bernie en ze roept de hele dag "beew, beew". Verder is het vooral genieten van de zon, het zwembad, de zee en natuurlijk de Thaise massages op het strand. Wat een paradijs!! Met mij gaat het ook echt heel goed. Regelmatig vergeet ik gewoon dat ik ziek ben geweest, alleen mijn haar en de littekens herinneren mij aan de afglopen tijd. Maar verder ben ik hier net als ieder ander. Vooral aan het genieten en energie aan het opdoen. Lekker samen zijn met Alex en Xanthe. Deze Zweedse traditie gaan we zeker overnemen!

Surprise, surprise

Vandaag ben ik jarig, 34 jaar. Normaal gesproken geen speciale verjaardag, maar voor mij dit jaar toch wel. Afgelopen jaar is er eentje die ik aan de ene kant snel zou willen vergeten, maar aan de andere kant heeft het me ook wel heel veel gebracht. Een diepgang en emotionele groei die ik zelf sterk voel. Ik ben me meer bewust van mezelf en de kleine mooie dingen in het leven. Ik wil nu vooral genieten!
Alexander heeft echt enorm zijn best gedaan dit jaar voor mijn verjaardag. Het was een waar verjaardagsweekend. Het begon met een mooi cadeau op zaterdag (een mooie Snö of Sweden ketting), en een boek met Zweedse kinderliedjes voor de piano op zondag. Zondagmiddag hadden we afgesproken met vrienden om bij ons te fika-en. Het was een fantastisch mooie zonnige middag. En opeens stonden Pris en Tobias met kids voor de deur. Ik was totaal verrast en de ene na de andere druppelde binnen. Een echte surprise party! Wat een gezelligheid en wat een goede actie van Alex en alle vrienden die erbij konden zijn. Super bedankt allemaal, ik had echt geen idee! Een mooi moment om de afgelopen periode af te sluiten en een nieuw jaar te beginnen. Hoe kan dat mooier dan morgen naar Thailand te reizen en het jaar te beginnen met zon, zee, strand en heerlijk eten! Lang zal ik leven in de gloria!!

Yoga, meditatie en healing

Bij ons in het dorp is er niets afgezien van de 70 huizen, wat schapen en een varken. Maar we hebben wel een yogastudio. Net nieuw gebouwd op de 'blåbärsbacken' oftewel de bosbessenheuvel. De naam alleen is al rustgevend nietwaar. Dus heb ik besloten om daar yoga te gaan volgen. Het is een andere yoga dan ik gewend ben. Ik deed altijd Ashtanga yoga, hetgeen best pittig is qua spiergebruik en strechoefeningen, maar in deze yogastudio wordt Kundaliniyoga gegeven. Een meer meditatie achtige yoga, met mantra's en zingen. Lekker zweverig, zeg maar. De eerste keer moest ik echt even wennen. Zitten ze daar met hun handen boven het hoofd te zwaaien en tegelijkertijd een onbegrijpbaar (indisch?) liedje te zingen. Maar nu bij de 3e les zing ik lekker mee, ook al heb ik nog steeds geen idee wat ik nu eigenlijk zing. Het is super vaag, maar het is wel heerlijk ontspannend en op loopafstand van ons huis (niet onbelangrijk). De lerares geeft ook healing/reiki behandelingen, dus ook daar ben ik mee begonnen. Met haar warme handen regelt ze de energiestromen in mijn lichaam. Enorm ontspannend en alleen al daarom heerlijk om te doen. Of het ook gaat helpen om mijn energie snel weer terug te krijgen moet ik nog afwachten, maar zo'n uurtje behandeling is in ieder geval heerlijk.

Sneeuw, sneeuw, sneeuw

Vanmorgen heb ik er 1 uur en 45 minuten over gedaan om naar mijn werk te komen. Zweden ligt plat door de grote hoeveelheid aan sneeuw. De treinen rijden bijna niet, en de metro's alleen onder de grond. Het gevolg is dat iedereen de auto neemt, waardoor de file's dus onvermijdbaar zijn. Dus vanmorgen bijna 2 uur onderweg om vervolgens 3 uur te werken. Niet echt efficient. Alexander is al gelijk rechtsomkeer gegaan en heeft vanuit thuis gewerkt. Bij de bushaltes bij zijn werk is gisteren de politie in grote getalen aanwezig geweest om de mensenmassa's die na hun werk naar huis wilden te begeleiden, het busvervoer lag grotendeels plat en de metro's reden ook niet, allemaal boze mensen die naar huis wilden.
Maar het is wel prachtig buiten. Het zonnetje schijnt, het is heerlijk koud en o wat is het mooi. Echt genieten!

Slapende eierstokken

Vrijdag was ik bij de gynaecoloog. Ivm mijn opvliegers wil ik zeker weten dat ik niet nu al in de overgang raak door de chemo's. We wisten vantevoren dat dat een van de bijwerkingen zou kunnen zijn en daarom hebben we destijds voor de zekerheid een spoed IVF traject gedaan en liggen er 3 embryoos voor ons 'op stok'. De gynaecoloog heeft een echo gedaan en zag dat mijn eierstokken 'slapen', waarschijnlijk door de chemo's. Volgens hem kon het wel minstens een jaar duren voordat mijn eierstokken weer 'wakker' zouden worden. Tot die tijd moet ik de pil met verschillende hormonen slikken om de evt bijwerkingen van de overgang tegen te gaan... En daarna maar hopen dat alles weer wakker wordt en normaal gaat werken. Vrijdag middag was ik wel even verdrietig. Ben ik zo goed door de hele behandelingen gekomen en dan is dit wellicht de nasleep. Aan de andere kant ben ik blij dat ik nog zo jong ben en nog een aantal jaar heb. Ik hoop vooral voor Xanthe dat zij een broertje of zusje zal krijgen in de toekomst, maar dat is voorloopig dus nog even niet aan de orde. 'Fingers crossed'.

Productiviteit

Pff, het valt weer even zwaar. Inmiddels lukt het goed om naar mijn werk te gaan 's ochtends, maar ik ben echt zo onproductief als ik weet niet wat. Ik kan me slecht concentreren en ergens toe zetten als ik er ben. Nu heb ik ook nog een erg kort 'to-do-lijstje', dus wellicht dat dat de oorzaak is, maar eerlijk gezegd zit ik mijn tijd een beetje uit elke dag. Wel raar hoor, want mijn hoofd wil eigenlijk best wel, maar ik heb weinig energie om dingen echt op te pakken. En dat vreet, want daardoor krijg ik toch een onvoldaan gevoel. Nou dat was even mijn klaagzang, het zal wel bij deze periode horen. Maar oehh wat kijk ik uit naar een normale werkweek met leuke opdrachten en de energie om er iets spannends van te maken....
Volgende week ga ik elke dag 3 uur werken, dan zit ik op 37,5%. Mijn doel is om de week daarna op 50% te zitten. Dat is mijn streven voordat we naar Thailand gaan, ben benieuwd.

Reintegratie vragen

De 2e werkweek zit erop. Elke dag ben ik van 9.00 tot 11.00 uur op kantoor geweest. Het is me goed bevallen. Na die twee uurtjes ben ik best moe en doe ik braaf mijn dutje. Daarna heb ik dan weer goede energie om dingen te doen. De grote vraag is nu: wanneer doe ik teveel en wanneer kan ik meer. Omdat ik altijd zo'n strebertje ben wil ik ook dit goed doen. In mijn geval betekent dat: niet te snel weer willen. Althans ik wil wel, maar mijn lichaam heeft nog niet de energie om weer volop mee te draaien. Maar ik denk ook dat het een kwestie van trainen is. Mijn lichaam is inmiddels gewend aan de middagdutjes, maar is het ook echt nodig? Ik heb geen antwoord op die vraag, maar wil wel zsm weer volop aan het werk zijn. Ik wil de afgelopen periode 'vergeten' en mijn blik op de toekomst richten. Volgende week ga ik elke dag 2,5 uur werken, jaja!! ;-) Heb ik daarna nog tijd om toch even een dutje te doen :-)

Meer energie

Het gaat goed met me!
Ik merk dat ik meer energie heb dan de dagen hiervoor. Dat ik na mijn werk vandaag niet zo heel moe was, in tegenstelling tot gisteren: toen kwam ik met een bijna-migraine thuis. Maar het voelt dus goed vandaag. Liselotte, Boris en Merle kwamen vanmiddag langs op de koffie. Liselotte wees me op een vriend van haar waarbij nu ook Hodgkin is geconstateerd. Ik blijf het ongelofelijk vinden hoeveel mensen Hodgkin hebben. Maar dat komt waarschijnlijk doordat ik het zelf heb (gehad!!!). Beetje vergelijkbaar wellicht met als je zelf een nieuwe auto hebt, dat iedereen dan dezelfde auto lijkt te hebben. Maargoed, als ik weer zo'n blog lees, zit ik wel met tranen in mijn ogen, ben dus nog steeds lekker emotioneel.
Vandaag kwam ik een collega tegen waarvan zijn vrouw kanker heeft. Ik merkte aan mezelf dat ik het moeilijk vond om ernaar te vragen. Maar omdat ik het zelf zo erg vind dat vele collega's het proberen te negeren, heb ik toch doorgevraagd. Stond zelf met tranen in mijn ogen, maar was blij dat ik het gevraagd had, want hij vertelde veel en had dus blijkbaar ook die behoefte. Dat ga ik vaker doen, hoe moeilijk het misschien soms ook is, vooral NIET negeren!
Morgen alweer vrijdag, de eerste week zit er op. Volgende week blijf ik nog op 25% werken, dat bevalt me nu even prima.

De tweede dag aan het werk

De 2e dag is alweer een stuk beter gegaan. Het toelaten van het verdriet helpt me enorm en gisteren aan het einde van de dag ging het alweer een stuk beter. Zo ook vandaag op het werk. Na de twee uurtjes op kantoor was is wel weer helemaal op, maar na even gerust te hebben kwam de energie weer aardig terug. Dat is positief vind ik zelf. Ik ben benieuwd hoe het aan het einde van de week zal zijn.

Een nieuw begin?!?

Vanmorgen moest ik om 9.00 uur op mijn werk zijn. Vandaag is de dag dat mijn nieuwe leven weer is begonnen. Het valt me zwaar. Gisteren keek ik in de spiegel en moest heel hard huilen, zelfs nu ik zit te typen moet ik huilen. Ik weet niet precies waarom, maar voel me intens verdrietig. Qua uiterlijk zie ik het aan mijn haar, dat zo ontzettend dun is dat ik het niet meer los kan dragen. Maar daarom huil ik niet. Ik weet niet precies waarom ik huil. Of misschien wel. Het is heel heftig om te beseffen dat ik zo'n ziekte heb gehad. Dat de hele wereld doordraait en mijn leven nog steeds een beetje stilstaat. Misschien is het besef er ook nu pas. Ik vond het vanmorgen zwaar om iedereen op mijn werk weer te zien. Iedereen heel hartelijk, maar toch ook oppervlakkig. Niemand durft echt door te vragen of in details te gaan. 'Gaat het goed?' (oh pff gelukkig hoor je ze denken). En ik geef waarschijnlijk zelf ook niet veel ruimte, want ik sta daar ook met een grote lach te verkondigen dat het prima met me gaat. 'Je ziet er stralend uit'. Nou zo voel ik me niet! (maar dat zeg ik niet, ik glimlach). Einde discussie... ja er ligt inderdaad heel veel sneeuw dit jaar...
Ik wil sterk zijn, maar van binnen speelt er zoveel meer. Niet de hele tijd, want meestal gaat het gewoon ook goed. Misschien komt het omdat dit weer een nieuwe fase is en ik me besef dat ík ziek ben geweest, dat anderen dat heel vervelend voor me vinden, maar dat ík nu ook zelf weer verder moet en mijn leven weer moet oppakken. Ik moet er niet aan denken om echt weer aan het werk te gaan. Het lijkt zo onbenullig waar iedereen mee bezig is, met zijn neus in de computer, in een kantoorlandschap. Ik moet er echt weer even aan wennen. Ik was blij toen het 11 uur was en ik weer moest gaan.
Deze blog voelt als een soort vriendin. Ik kan hier alles kwijt. Vind het misschien zelfs fijn dat iedereen het kan lezen, omdat ik er toch moeilijk over kan praten. Ik zit nu in een misschien wel heel begrijpelijke dip, maar het voelt klote. Ik hoop snel weer 'mezelf' te zijn.

Gezelligheid, pianoconcert, high tea en een opgelost raadsel

Dit weekend waren Kris, Jaap en Sara bij ons op bezoek. Na eerst bergen met cadeautjes, Hollandse lekkernijen en andere pakjes te hebben uitgepakt, begonnen de meiden aan elkaar te wennen. Ze hebben het hele weekend heerlijk gespeeld en veel met elkaar gelachen. Een prachtig pianoconcert was het eindresultaat.

Op vrijdag reed Alex de auto de (volgesneeuwde) greppel in.
Op zaterdag reden we vroeg naar Stockholm om de stad te zien 'ontwaken' en Högtorgethallen te ontdekken. Waarna we 's middags naar Sigtuna gingen voor een heerlijke high tea in het Sigtuna Stads Hotell. Een aanrader om eens te doen, met een prachtig uitzicht over Mälaren. De meiden maakten de boel onveilig, maar hebben zich prima gedragen. Waar we dachten dat we na de high tea voorlopig niet meer konden eten, gingen de lekkernijen uit de saluhal er toch ook weer prima in. Zo gezellig om zo'n weekend samen te zijn, werkelijke quality time.

En het grote raadsel is opgelost. Donderdag kreeg ik een mooie bos bloemen met hele lieve tekst, alleen zonder afzender. Erg spannend, maar moeilijk om dat iemand te bedanken. Uiteindelijk bleken het Camilla en Derkjan te zijn. Nogmaals bij deze dus super bedankt!

Het zit erop!!!

Vanmorgen de laatste bestraling gehad! Wat onwerkelijk, wat een feest, wat een emoties die nu loskomen. Ik lag huilend onder het apparaat. Waarom? Niet echt van blijdschap, maar meer van het besef waar ik de afgelopen maanden doorheen gegaan ben. Samen met Alex even eea doorgesproken. Hoe het is verlopen en hoe we ons nu voelen. Samen zijn we sterk en hebben we ons er goed doorheen geslagen. Daar ben ik trots op en blij om. Onze relatie is sterk en het voelt erg goed. We hebben al heel wat meegemaakt samen en nu ook dit weer. Ook dat maakt de nodige emoties los. Dat besef van hoe gelukkig we ons mogen prijzen, samen en met onze mooie dochter, en Easter natuurlijk.
We hebben bij de beste bakker van Stockholm een heerlijke prinsessentaart gekocht en vanmiddag gaat ook de champagne open. We gaan het vieren.
En dan gaat het leven waarschijnlijk snel weer verder. Ik ga weer aan het werk, het leven gaat weer door waar het een paar maanden geleden opeens zo abrupt stilstond.
Ik heb veel geleerd de afgelopen maanden, het is een ervaring die ik waarschijnlijk altijd zal meedragen. Maar het blijft ook heel erg onwerkelijk. Ik, Kim heb kanker gehad en nu ben ik genezen. Het blijft een rotwoord, dat nog maar moeilijk uit mijn mond komt. Maar ik ben trots op mezelf hoe ik er doorheen gekomen ben.
Net ging ik met Easter het bos in. Een kadootje van de natuur, want het heeft de hele nacht gesneeuwd. Het ziet er buiten sprookjesachtig uit. Dat ons leven verder ook maar sprookjesachtig mag verlopen :-)

Voordeel

Vandaag heb ik het voordeel van mijn weinige haar ontdekt. Vanmorgen had ik een afspraak op mijn werk, met mijn baas en personeelszaken. We zouden gaan bespreken wat de juiste manier voor mij was om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan en hoe. Aangezien ik me daarvoor nog wilde laten bestralen omdat anders de wachtrij zo groot is, moest ik vroeg op en me haasten. Iets wat de afgelopen maanden maar weinig voor is gekomen. Anyway, ik moest ook mijn haar wassen. Doordat ik nu zo weinig haar heb, droogt het dus echt super snel en dat is dus erg handig als je 's ochtends haast hebt. Dus.....
Laatst ben ik ook weer begonnen met mousse in mijn haar te doen na het wassen. Maar dan moet je dus wel de hoeveelheden aanpassen, met minder haar. Het stond echt stokstijf.....

Maar ik was dus op mijn werk.... Vanaf as maandag ga ik weer beginnen. Ik begin met 25%; 5 dagen x 2 uur per dag. Ik ben erg benieuwd. Aan de ene kant heb ik heel veel zin, aan de andere voelt het ook heel onwerkelijk.

Morgen de laatste bestraling. Kris, Jaap en Sara komen aan het einde van de middag aan. Ik zeg, trek maar open die champagne!

Nog maar 2 te gaan!

Wat gaat de tijd eigenlijk snel, nog maar 2 behandelingen te gaan. Vanmorgen waren Alex, Xanthe en ik bij de dokter (gezellig familie-uitje). Over 6-8 weken moet ik terug komen en dan krijg ik verder te horen welke scan er gedaan zal worden en wanneer. Maar nu vooral genieten dat het bijna voorbij is!

Eten, drinken, bijpraten, schaatsen, eten, drinken

Wat een heerlijk weekend hebben we gehad. Op zaterdag zijn Alex en Guy naar een ijshockeywedstrijd gegaan, waar ze helemaal enthousiast van terugkwamen en zondag zijn de mannen gaan schaatsen op het prachtige meer bij ons huis en daarna zijn we met z'n allen gaan lunchen in Waxholm. Heerlijk uitgebreid, op z'n Zweeds met uitzicht over de archipelago van Stockholm. Vanmorgen is Bar nog meegegaan naar de bestraling. We hadden de tactiek om wederom voor 9-en aan te komen, maar ik zou dan gelijk inchecken en Bar zou voor het parkeerkaartje zorgen. Op deze manier hoopten we een vrouw voor te zijn, waardoor we vorige keer 30 minuten langer moesten wachten. In de startblokken rende ik de auto uit naar de incheckbalie. En het is gelukt. We hebben die hele vrouw niet gezien en vonden dat een overwinning. Helaas had ik uit mijn geheugen geblocked, dat ik vandaag een bloedtest moest doen. Vorige week moest ik eigenlijk ook, maar toen was ik het 'vergeten' ;-). Ik ben er van overtuigd dat mijn aderen echt minder goed zijn geworden, maar het lukte de zuster toch om in een keer goed te prikken, dus achteraf viel het enorm mee.
Nog maar 3 bestralingen te gaan. Mijn huid is een beetje rood en mijn keel is licht geirriteerd, maar die 3 bestralingen kom ik wel door en dan is het gewoon helemaal voorbij. Heel onwerkelijk. Wel wil ik morgen aan mijn arts vragen om een afspraak met de gynecoloog te maken. Ik heb namelijk enorme last van opvliegers en wil toch weten of ik door de chemo's in de overgang aan het raken ben. Dat kan ook tijdelijk zijn, maar toch. Dus wellicht komt er nog een nasleep, maar met de behandelingen ben ik donderdag in ieder geval klaar.

Massage

Bar, Guy en Krister zijn gisteren laat aangekomen, de vlucht was goed verlopen. Tot een uurtje of 1 drinken we en kletsen we bij, wat heerlijk om zo weer samen te zijn en een heel weekend in het vooruitzicht te hebben. De volgende ochtend moeten Bar & ik vroeg op, ik heb namelijk massages in de stad geboekt om 11 uur. Maar aangezien de wachttijden voor de bestraling kunnen oplopen als je na 9-en aankomt, besluiten we vroeg te gaan. We staan helaas in de file, en moeten een uur wachten, maar dan mogen we naar binnen. Ik kleed me om en de zusters leggen aan Bar uit hoe eea werkt. Na 10 minuten staan we weer buiten en kunnen we naar de massages. Wat een feest is dat, totaal ontspannen en relaxed besluiten we te gaan fika-en, voordat we weer terug naar huis gaan.

Over de helft

Ik ben al over de helft met de bestralingen en tot nu toe gaat het erg goed. Vandaag had ik een afspraak met de dokter, maar na 5 minuten stond ik weer buiten omdat ik geen klachten en bijwerkingen heb. Heerlijk dus. Het enige nadeel is dat het af en toe lang duurt voordat ik aan de beurt ben. Dan zit ik meer dan een uur te wachten voor 5 minuten bestraling. Maar als dat mijn grootste probleem is.....
Vandaag naar de kapper geweest en ze zag al echt dat er nieuw haar aan het groeien is. Echte stekels op mijn hoofd haha. Ben erg benieuwd hoe dat er uit gaat zien over een paar maanden. Mijn haar groeit ongeveer 1,5 cm per maand. De onderkant is echt heel dun, dus ik moet het vastdoen met een klem. Dat betekent dat ik over een paar maanden een soort korte coupe heb met wat lange plukken ertussen. Misschien wordt het dan wel tijd voor een korter koppie, we'll see.
Overmorgen komen Bar, Guy en Krister. Ik kan echt niet wachten. Zij waren hier toen het hele circus begon in juli. Nu komen ze weer en is het circus bijna achter de rug. Een mooi moment om weer even terug te kijken op de afgelopen maanden.

Bestraling nummer 6

Vandaag was de zesde dag van de bestralingen. Dat betekent dat de sessies korter worden. In de eerste vijf sessies moesten er steeds röntgen foto's gemaakt worden om te zorgen dat er op de millimeter juist bestraald wordt. Dat hoeft nu niet meer omdat de machine nu helemaal op mij ingesteld is, waardoor de sessies max 10 minuten duren. Ook van het masker word ik niet meer claustrofobisch. Ik kan nu gaan liggen, masker op en machine aan. Een kleine overwinning van mezelf. Ik voel me ook nog steeds goed. Smeer na de bestraling mijn huid direct in en neem een keelsnoepje met speciale oliën om mijn keel en slokdarm te smeren. Dat smeren van creme moet dus echt ná de bestraling gebeuren, vertelde de dokter mij gisteren. Waarom? Omdat het anders is alsof je een stukje vlees braadt, zegt hij. Aha, bedankt, ik zie het gelijk voor me..... Achteraf smeren dus.... Nog 11 sessies te gaan. De dokter vertelde ook dat de meeste patienten de bestraling 'vakantie' vinden - vergeleken met de chemo. Daar ben ik het helemaal mee eens. Tot nu toe voel ik er niets van en kost het weinig tijd, anders dan dat ik elke dag even naar het ziekenhuis moet. Maar er zijn speciale parkeerplaatsen voor de deur, dus makkelijker kan niet.
Hopelijk gaat nu wel mijn haar snel groeien, want het is echt een dood bosje stro. Inmiddels begint mijn schaamhaar weer langzaam te groeien, maar op mijn hoofd zie ik nog geen stoppels verschijnen. Dus om de paar uur kijk ik in de spiegel of er al iets te zien is, wellicht dat het helpt....

Heerlijk weekend

Het was weer een heerlijk weekend. Op zaterdag niet veel gedaan, maar voornamelijk in het huis bezig geweest en met Easter op het meer gelopen. Wat een pracht daarbuiten. Ze hebben een schaatsbaan geveegd op het ijs, maar we zijn er nog niet aan toe gekomen om te schaatsen. 's Avonds kwam Isabelle logeren en Xanthe vond het beregezellig.
Vandaag vroeg naar Resarö, naar Annika en Robert. Buiten op het ijs 'gefika-ed' (oftewel gelunched). Typisch Zweeds om met -11 graden buiten op het ijs een broodje te eten en warme chocolademelk te drinken, terwijl Xanthe en Ella (hun 1-jarige dochter) lagen te slapen in de wandelwagens op het ijs. Met goede kleding is het buiten eigenlijk prima uit te houden. Even een anekdote, maar vorig jaar hadden we ook een keer met hen in de winter afgesproken; ze hadden bedacht om worstjes te gaan grillen (buiten) bij een plaats aan de kust. Op zich een leuk idee, ware het niet dat het ook behoorlijk minus was, ik daar in mijn spijkerbroek en timberlands zat en zij daar helemaal waren ingepakt met warme skipakken etc. Ik was erg blij toen hun zoontje in zijn broek had geplast en we naar huis konden.... Maar vandaag was het wel een succes.
Daarna zijn Alex, Xanthe en ik gaan zwemmen (ja ik heb het helemaal te pakken hoor haha). Maar het was erg lachen in het pierebadje met glijbaan. Alex en ik hebben om de beurt baantjes gezwommen. Al met al een super dag. Ik voel me vol energie en hoop dat vol te houden de komende weken. Wellicht tegen beter weten in, maar nu geniet ik er van!.

Eigenwijs

Vanmorgen ben ik lekker gaan zwemmen....hoezo eigenwijs, haha. Maar ik had bedacht dat mijn huid na twee bestralingen nog wel ok was en ik heb het dik ingesmeerd met vaseline. Het was heerlijk, 40 baantjes in 30 minuten. Daarna door naar het ziekenhuis voor de bestraling. Nog nergens last van, dus 'fingers crossed'. Volgende week 5 dagen achter elkaar, dat gaat wellicht meer effect hebben. Voor nu: Fijn weekend!

Eerste bestraling zit erop

Net thuis van de eerste bestraling. Om 9.00 uur moet ik me melden in het ziekenhuis. Ik krijg nog wat informatie en dan mag ik gaan liggen op de behandeltafel. Eerst word ik weer vastgeklemd in mijn masker, ugh dat is toch wel vervelend. Ik moet me echt concentreren op mijn ademhaling om rustig te blijven en ik denk dan veel aan Xanthe en de grappige dingen die zij heeft gedaan. Dat helpt, focussen op iets anders. Dan worden er weer röntgenfoto's gemaakt, om te checken of ik helemaal goed lig en dan begint de bestraling. Een groot apparaat aan mijn hoofdeinde draait om me heen. Eerst bestraling van voor me, dan draait het apparaat verder zodat het vanaf mijn rug bestraalt en dan ook nog van 46 graden. Van de bestraling voel ik niets, alleen mijn masker begint te klemmen. Nu ik thuis ben merk ik toch wel dat het een beetje brandt in mijn hals en het drukt een beetje op mijn borst. Dus ik ben al braaf thee met honing aan het drinken om de keel een beetje te verzachten, wie weet helpt het..... (nog tips??)
Morgen geen bestraling omdat het in Zweden een vrije dag is. Dus donderdag de volgende sessie.
De zuster zei trouwens dat zwemmen niet zo goed is, aangezien mijn huid heel gevoelig wordt en het chloor dan kan gaan prikken. Gaat mijn goede voornemen ?!? Maar ik mag het wel doen als ik er zelf geen last van heb. We zullen zien....

Simulatie voor bestraling

Vandaag moest ik me om 8.00 uur melden in het ziekenhuis voor de simulatie. Dat is het instellen van de bestralingsmachine, zodat die precies op de juiste plekken zal bestralen. Mijn masker lag al klaar. Ik ging op de behandelbank liggen en werd vastgeklemd door de zusters die het masker over mijn hoofd deden. Ik kreeg het opeens spaansbenauwd. Dat ding dat klemt echt m'n hoofd helemaal vast. Dus, ja hoor, ik weer huilen. Weken heb ik er niet aan hoeven denken, aan het ziek zijn en nu lag ik daar weer. De volgende ronde.... Dus weer even uithuilen en tot rust komen en toen werd het masker weer vastgemaakt. Ik vond het erg fijn dat Alex er weer bij was. Ik moest me echt concentreren op rustig ademhalen, maar toen ging het goed. Ik mocht niet bewegen... en dan gaat het dus overal kriebelen, je kent het wel. Er zijn verschillende röntgen foto's gemaakt en het masker is beschilderd met het bestralingsgebied. Dat is weer het voordeel van dat masker, want anders hadden ze op mijn huid moeten tekenen, nu heb ik daar maar een kleine streep op staan. Na 20 minuten was het klaar. Morgen moet ik er om 9.00 uur zijn en de andere dagen mag ik komen wanneer ik wil. Een soort drive-in bestraling is het. De bestraling zelf zal elke dag rond de 4 minuten duren, dus dat is wel ok. En dat dan 17 dagen. Dus dat betekent dat 28 januari de laatste bestralingsdag is.

Daarna ben ik lekker gaan zwemmen en de sauna ingegaan. Ik weet eigenlijk niet of ik in de sauna mag tijdens de bestralingsperiode, dat moet ik morgen even vragen..

Goed voornemen

Ik had eigenlijk helemaal geen goede voornemens gemaakt, naast natuurlijk beter worden, maar vandaag ben ik toch goed begonnen. Ik ben namelijk gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad. Best luxe hoor! 10 minuten hiervandaan met de auto, ligt een prachtig sportcomplex. Aangezien mijn zus nu elke dag aan het zwemmen is, werd ik op het idee gebracht. Dus vanmiddag heb ik 30 baantjes van 25 meter getrokken en ben daarna lekker de sauna ingegaan. Het was zo relaxed, dat ik meteen een 10-rittenkaart gekocht heb. Moet toch echt weer een beetje conditie opbouwen en spieren kweken, want de afgelopen maanden heb ik echt barweinig gedaan. Best een goed voornemen toch?

Gelukkig nieuwjaar!

2010 is begonnen! Gelukkig nieuwjaar toegewenst aan jullie allemaal! Dat het maar een gelukkig en vooral gezond jaar mag worden. Ik ben erg benieuwd wat het komende jaar gaat brengen. Het kan gek lopen. Bij de vorige jaarwisseling had ik in ieder geval nooit gedacht dat ik binnen 12 maanden 2 operaties, een ivf traject en een chemokuur tegen kanker zou hebben doorlopen.

Oud & Nieuw was idyllisch op Djurgården. We waren bij Nathalie & Wim samen met Liselotte & Olaf en de kids. Inmiddels 4 met Merle erbij. De avond vloog voorbij, voor we het wisten was het 23.45 uur en kwam Wim met de champagne glazen aan. Met uitzicht op Södermalm konden we goed genieten van het vuurwerk in Stockholm. Daarna nog wel glibberend en glijdend naar huis met de auto, maar uiteindelijk ook daar weer veilig aangekomen.
Vanmorgen scheen de zon op de poedersneeuw en creeerde een fantastisch mooi plaatje. Dus ik naar buiten met mijn camera, om dit moois toch maar even vast te leggen.
Vanmiddag lekker 'gelounched' met Judith, Sebastiaan en Isabelle. Heerlijk relaxed thuis bij de openhaard met warme chocolademelk en daarna wijn, biertjes en hapjes. De ultieme nieuwjaarsdag.

As maandag moet ik om 8.00 uur in het ziekenhuis zijn. Ze gaan dan de hele bestraling voorbereiden die de volgende dag begint. Ik zie er best tegenop, maar vooral omdat ik niet weet hoe ik erop ga reageren. In principe zou het minder heftig moeten zijn dan de chemo's, dus dat biedt hoop. Ach, er zit niets anders op dan afwachten en ondergaan..... Op naar genezing in 2010.