Ik ben op de helft!!

Vandaag de 4e behandeling, dan ben ik op de helft. We moeten er om 11 uur zijn in plaats van om 10 uur, dus dat betekent dat ik nog even tijd heb voor yoga, heerlijk, al heb ik wel een beetje spierpijn in mijn armen omdat ik gisteren ook yoga heb gedaan. Alex brengt Xanthe en Easter al om 9 uur naar de creche, en om 10.15 uur vertrekken we samen naar het ziekenhuis in Stockholm. Ik ben op zich best relaxed. Echter daar aangekomen beginnen de tranen bijna gelijk rijkelijk te vloeien, wat heb ik toch een hekel aan de behandelingen. Waarom maak ik me toch zo druk? De behandeling wordt een routine, haar nat maken, ijsmuts op, en dan dat akelige infuus. Deze keer helpt zuster Fia me, een erg lieve vrouw van eind dertig, maar ook haar lukt het niet om in een keer goed te prikken, arggg, ik word hier zo opstandig van! Ik probeer te ontspannen en diep in te ademen, maar toch zit er een soort boosheid in me, waardoor ik af en toe een kreet uitstoot of heel diep moet zuchten. En dan komt ze aan met de zakjes chemo, eerst weer een aantal die direct met een spuit in het infuus worden gespoten (cortisonen en iets tegen de misselijkheid en twee van de 4 gifmengsels) en daarna twee zakken die langzaam door het infuus mijn arm indruppelen. Het is weer ontzettend koud en ik denk dat die ijsmuts echt heel veel energie vraagt, maar toch is dat het waard voor mij. Dokter Olga komt ook nog even langs, ze heeft me ook geholpen in juli toen de diagnose nog niet gesteld was. Ze heeft een communicatieprobleem; ze is echt bot, destijds in juli trok ze symbolisch haar borstkas open toen ze ging uitleggen dat ik de grote operatie door de longarts zou moeten ondergaan om de diagnose te kunnen stellen. Vandaag komt ze langs en kijkt me medelijdend aan en zegt dat ze niet begrijpt waarom ik daar met die ijsmuts zit en dat mij haar toch weer heel snel zal gaan groeien na de chemo's. Ik denk echt 'Rot Op!'. Ze begrijpt totaal niet dat mijn haar me mede zo positief houdt. Dat, als ik in de spiegel kijk ik nog steeds mezelf zie, wat minder energiek, maar toch de Kim zoals ik mezelf ken en waar ik blij mee ben. Het lijkt me vreselijk om met een kale kop te moeten lopen en aangestaard en zielig gevonden te worden. Ik ben zó blij dat ik mijn haar nog heb. Tuurlijk vraag ik me af of het het waard is om 3 uur lang met een ijsmuts en daardoor een ijslichaam in die stoel te zitten, maar de consequentie is wel dat ik me al die dagen daarna redelijk goed voel, ik vind het de investering waard. Bovendien zou het daarna weer een hele tijd duren voordat mijn haar weer op deze lengte is, moet ik meer dan een jaar met kort haar door het leven. Ik kan me nog herinneren dat ik in Maastricht een keer naar "Kinky"-kappers geweest ben (de naam alléén al..), ik ging naar huis met een opgeschoren kippekont en heb mezelf beloofd om nooit meer mijn haar kort te laten knippen.....
Tuurlijk weet ik ook wel dat beter worden het allerbelangrijkste is en dat als een kale kop de voorwaarde is om beter te worden, de keuze makkelijk gemaakt is, maar ik heb het voordeel dat ik door de ijsmuts mijn haar wel kan behouden én beter kan worden, dan heb je gewoon een andere keuze. Nou dit punt is wel duidelijk geloof ik.....

Mijn bloed is getest en wonder boven wonder is het niveau van witte bloedlichaampjes redelijk goed. Dit betekent dat ik volgende week maar 3 avonden spuiten hoef te nemen in plaats van 5, toch lekker.
Ook vragen we naar de vaccinaties tegen de nieuwe griep, zoals ze de Mexicaanse griep hier noemen. In de kranten staat dat mensen in de zorg en zieken met verminderde weerstand als eerste de prik zullen krijgen. Maar ik niet, omdat mijn weerstand toch te laag is om dit risico te nemen. Immers maakt een vaccin je lichaam een beetje ziek, zodat er antikroppen worden gevormd. De zuster raadt wel aan om Alex te vaccineren, zodat hij het virus in ieder geval niet mee naar huis neemt.

Na 3,5 uur ben ik klaar en mag ik weer naar huis, pfff, wat een opluchting, het is weer voorbij. Alex heeft me weer fantastisch bijgestaan, ook al was ik vandaag echt niet aardig tegen hem, omdat ik het zo moeilijk met mezelf had. We gaan deze keer direkt naar huis, even wat eten en ik ga mijn bed in. Daarna even een groentesapje uit de juicer en even met Easter gewandeld. Heerlijk om even buiten te zijn. Ik denk dat dat mijn wonderformule is: lekkere dutjes, verse groentesap en wandelen in het bos.

Vanvond weer even doorkomen, ik heb de anti-misselijkheidsbandjes van Bar alweer om mijn polsen en dalijk lekker op tijd naar bed. Ik zit op de helft, nog 4 chemo's en de bestraling te gaan, er is licht aan het eind van de tunnel :-).