Chemo ronde 3

Vandaag was geen goede dag. We komen aan in het ziekenhuis en worden geholpen door een andere zuster dan de vorige keren. Ze wil gelijk mijn infuus zetten, terwijl ik de vorige keren eerst mijn haren nat kon maken en mijn ijsmuts kon opzettten. Aangezien ik niet erg houd van het zetten van het infuus ben ik meteen een beetje geirriteerd. Zit ik daar met mijn vele lagen kleren te zweten van de spanning om dat infuus en natuurlijk gaat het ook nog een keer mis, mijn ader springt en ze moet het nog een keer doen. Dit is niets ernstigs, maar ik vind het gewoon enorm klote om dat infuus te laten zetten. Ook tijdens de chemo voel ik me heel opstandig en zielig en het kan me niet snel genoeg voorbij zijn.

Helaas blijkt dat de waardes van mijn witte bloedlichaampjes te laag zijn, die zorgen voor een goede weerstand, hetgeen betekent dat ik mezelf spuiten moet gaan geven om deze waardes weer omhoog te krijgen. Gelukkig ben ik 'bedreven' in het spuiten geven na de ivf behandeling, dus daar zie ik niet tegenop.

Met de dokter nogmaals gecheckt of ik dit weekend met de meiden wel naar Maastricht mag, maar daarmee heeft hij geen probleem. Gelukkig, want ik heb enorm veel behoefte aan het weekendje weg met de meiden.....

Op een grote paddestoel.....

Vanavond moet ik aan het werk, waarom... omdat Sanna en ik vandaag een megaopbrengst cantharellen bij elkaar hebben geplukt die schoongemaakt en ingevroren moeten worden. We zijn naar een bos iets verder van de bewoonde wereld gegaan, moesten door het hoge gras en over slootjes springen, en aangezien de herfst nu echt zijn intrede heeft gedaan was het ook nog eens heel koud, maar de moeite werd beloond met twee grote manden vol met (herfst)cantharellen en een aantal gewone cantharellen en zwarte trompetten.

Morgen is het weer zover, dan moet ik weer voor de chemo naar het ziekenhuis. Vandaag was een goede afleiding want ik heb er bijna niet aan gedacht.
Het besef van ons heerlijke leven hier in Zweden had duidelijk de overhand.

Gezelligheid en behandelingen aan huis

Het was een heerlijk weekend. Afgezien van wat kleine ongemakken qua mijn gezondheid, voel ik me over het algemeen heel goed.
Dat betekent dat we met Erik veel op stap zijn geweest. Op zaterdag naar de stad, lunchen bij Grodan en daarna naar de oude stad om van warme chocolademelk, cafe latte en kladdkaka (chocoladetaart) te genieten bij Chokladkoppen (we ploften bijna van het vele eten). Zaterdagavond hebben we ons gewaagd aan elandenvlees dat het helaas niet zo goed deed als 'biefstukje' en we dus goed onze kaakspieren hebben getraind. Op zondag zijn we naar Vaxholm gegaan om de archipelago te laten zien. Wederom heerlijk genoten van de goede lunchcultuur van Zweden. Het was erg gezellig dat Erik er was, veel leuke dingen gedaan en veel tijd gehad om met elkaar te praten en lachen.

Erik heeft me zelfs nog 3 keer behandeld. Echt erg fijn, want daarna kon ik een stuk vrijer ademen omdat de blokkade die ik de hele tijd bij mijn longen voelde daarna bijna weg was. Wat een luxe, behandelingen aan huis!

Vanmorgen bij de arts in het ziekenhuis geweest om mijn voortgang te bespreken. Omdat ik geen klachten heb en het knobbeltje bij mijn hals weg is, zullen de behandeling doorgaan zoals gepland; dus nog 3 maanden chemo, dan even rust en dan 3 a 4 weken bestraling....
Vanmiddag voor de tweede keer bij de acupuncturist geweest. Ik blijf die naalden toch niet echt fijn vinden, maar ik wil het een aantal keren nog volhouden om te kijken hoe en hoeveel het helpt.

Verrassing.....

Wat ons nu weer is overkomen..... Ben ik woensdag rustig aan het wandelen met Xanthe en de buurvrouw met haar kindje, door ons dorpje komt er ineens een auto aan. "He Kim, hoe is het?" wordt er vanuit de auto gevraagd.. Zit daar Erik gewoon in de auto (De broer van Alex uit Amerika). Een hele rare gewaarwording want aan de ene kant natuurlijk helemaal niet raar om hem te zien, we skypen regelmatig, maar wel hier in de auto.. op Smedbystigen..... Ik kan het niet plaatsen....

Erik is als verrassing eerst in NL langs gegaan, waar Corry en Mo natuurlijk ook een shock kregen en is daarna doorgevlogen naar Zweden.
Alex was op zijn werk en dus moest hij ook nog even goed verrast worden. Alex komt binnen, is aan de telefoon met Rob en Erik zit heel relaxed in de stoel in de woonkamer. Opeens ziet Alex Erik zitten en kan totaal niet plaatsen wat zijn broer hier in de stoel doet. Een fantastische uitdrukking van ongeloof op Alex zijn gezicht.
http://www.youtube.com/watch?v=T10fmHktVF0

Erik's verrassingsbezoek is geslaagd. Hij blijft tot maandag. Fantastische actie!!

Genieten van de zon en buiten zijn

Dit weekend lekker rustig aan gedaan. Ik voel me heel goed, maar merk dat ik een stuk minder energie heb. Dus dat betekent gewoon aanpassen, iets minder inplannen en zo veel mogelijk buiten zijn om lekker van het zonnetje en de frisse lucht te genieten.

Zaterdag komen Judith, Seb en Isabelle de nieuwe tuin bewonderen. Het is echt erg mooi geworden met veel gras, geen modder meer en een enorm terras. Nu is het echt af allemaal, ons eigen kuuroord....

Op zondag gaan we in Bromma naar tuinmeubelen kijken, want die hebben we nu echt wel nodig en daarna naar Drottningholm (de hondeneilanden) waar Easter lekker kan spelen met heel veel honden en wij een klein herdertje van 3 maanden mogen aaien, zo lief!!


Daarnaast zijn zowel Alex als ik helemaal verslaafd aan ons boek "Mannen die vrouwen haten". We hebben er toevallig twee (een NL'se en een Zweedse) en hebben allebei erg veel moeite om 'm weg te leggen. Echt een aanrader!

Brrr nog meer naalden

Waarom ik met mijn naaldenangst voor een acupuncturist kies begrijp ik zelf eigenlijk ook niet, maar gistermiddag zat ik daar dan. In een klein 'winkeltje' te wachten op Peter, de acupuncturist. Het ruikt er verschrikkelijk. Later legt hij mij uit dat hij net een 'moksa therapie' heeft gedaan, jaha, dat is erg fijn als je zelf licht misselijk binnenkomt...

Hij begint met het stellen van allemaal vragen, welke ziektes ik heb gehad, het beschrijven van mijn leven, hoe de bevalling was toen ik werd geboren (jaja) en hoe ik me psychisch voel nadat ik te horen heb gekregen dat ik Hodgkin heb. Daarna bestudeert hij uitgebreid mijn tong, ogen, handen, oren en pols en trekt uit het geheel zijn conclusie. Mijn zwakke punt is mijn longen, daar blijkt ook het immuunsysteem te zitten volgens de Chinese geneeskunde en aangezien ik van jongs af aan problemen daarmee heb (bronchitis, keelontstekingen en nu een tumor) zie ik de rode draad wel. Ik krijg ongeveer 10 naalden op verschillende plekken in mijn lichaam en moet me ontspannen, terwijl hij me verschillende dingen van de Chinese geneeskunde mbt mij vertelt. Blijkbaar is mijn Yang meer vertegenwoordigt dan mijn Yin en dat betekent dat ik rust moet vinden en bewuster moet gaan ontspannen, ongeveer een halfuur per dag.

Intussen lig ik op de behandelbank en vraag ik me af wanneer het voorbij is, want ik verveel me... Mmm misschien heeft hij wel een punt, met dat 'rust vinden'. Hij schrijft nog een aantal etenswaren voor de goed voor mij zijn; amandelen, peren, chinese kool, spinazi, aubergine, liefst allemaal gekookt eten.

De bedoeling van de acupunctuur is dat mijn lichaam wordt geholpen met begrijpen hoe de energie moet werken en dat mijn lichaam na een aantal behandelingen zelf de balans kan vinden. Ik ben benieuwd, volgende week ga ik weer.

Na de behandeling ben ik enorm relaxed, tegen het hangerige aan, ik heb geen puf meer in mijn lijf en ga om 21.00 uur naar bed.

Wow, wat een goede dag!

Bij het opstaan natuurlijk weer even spannend, hoe voel ik me vandaag, want gisteravond lag ik er echt helemaal af. Eigenlijk voel ik me heel goed, ik heb nog geen behoefte aan een pilletje tegen de misselijkheid dus daar wacht ik dan ook nog maar even mee. En wat blijkt..... die heb ik de hele dag niet nodig!! Waar ik na de vorige behandeling 2 dagen die pilletjes heb geslikt heb ik er vandaag geen een nodig, wow, dit is echt goed.

Vandaag komt Sanna hierheen, we gaan wandelen in het bos en op zoek naar cantharellen. Ze komt om 10.00 uur, we drinken koffie met heerlijke kaneelbroodjes en gaan met Easter op pad het bos in. We moeten wel echt van de paden af om iets van cantharellen te kunnen vinden, want deze paddestoeltjes zijn nogal favoriet bij de Zweden en dus snel weg. Maar als we een stuk het bos in zijn gelopen vinden we er zowaar een aantal (stuk of 6), geen mega opbrengst, maar wel erg leuk. 's Avonds bij het avondeten gelijk klaargemaakt en ze smaken erg goed!

Wat een heerlijke dag; niet misselijk, redelijk wat energie en veel buiten geweest. Ik liep echt door het bos vandaag, terwijl ik zelf bijna niet kon geloven dat ik gisteren nog aan de chemokuur zat. Hopelijk blijft deze stijgende lijn zich zo voortzetten, dat zou alle verwachtingen overtreffen...

Morgen heb ik een afspraak bij de acupuncturist, .. ben benieuwd....

De tweede ronde...

Vandaag is het tijd voor de tweede chemokuur, oftewel nummer 1B. Gisteravond had ik het weer even zwaar, het is gewoon echt niet leuk om die chemo's te moeten doen, ook al doet het geen pijn ofzo, dus gisteren (tijdens de Champions League, sorry Alex ;-)) kwamen er toch een paar tranen. En ook vanmorgen in het ziekenhuis weer, maar dat lucht wel lekker op hoor! Vandaag krijg ik wederom hulp van Maritha, die het vooral aanmoedigt om het er allemaal even lekker uit te huilen, omdat het zich anders maar ophoopt allemaal.
Mijn bloedwaardes zijn goed dus ik hoef geen extra medicijnen te krijgen. De eerste ijsmuts wordt weer gebracht en ik ben er helemaal klaar voor met mijn lange onderbroek onder mijn spijkerbroek, wollen sokken en sloffen, hempje, tshirt, poloshirt, wollen trui, bodywarmer en deken, en nog een kruik en kersenpittenzak!! Mij krijgen ze niet klein haha!
Tijdens de kuur nog wat extra zoutoplossing door de chemo laten mengen zodat het minder pijn in mijn arm doet, en verder voor het grootste deel lekker zitten lezen in mijn Zweedse boek van Stieg Larsson: "Mannen die vrouwen haten". Wat een titel in deze tijden... Gaat gelukkig niet op voor mijn trouwe lieve man, die me weer zo lief bijstaat in het vervangen van ijsmutsen, halen van kopjes thee en bouillon, handje vasthouden tijdens mijn tranen en zetten van het infuus, etc. Dank je schat!!!

Na 2,5 uur is het deze keer voorbij, omdat de zakjes met chemo sneller leeglopen dan de vorige keer. Wel fijn, want ik moet weer plassen als een beer na al die zoutoplossing, thee en bouillon (en niet te vergeten -18 graden op mijn hoofd). Fijn om naar de wc te kunnen zonder de hele stellage met zakjes en slangetjes, want dat was vorige keer toch een gehannes.
Zuster Maritha vraagt mij of ik mijn haar al aan het verliezen ben, ik zeg van niet en zij verwacht daarom dat het ook niet zal gaan uitvallen, hoogstens een klein beetje. Nou ik hoop van harte dat ze gelijk heeft, want dat blijft toch nog steeds een van mijn grootste nachtmerries.

Anyway, we zijn weer klaar, hele uitzet aan warme spullen weer in de tas en we gaan even lekker lunchen in het restaurant bij Hagaparken. Voel me wel moe en futloos maar mag niet klagen, kan lekker met Xanthe spelen en Alex zorgt vandaag voor de poepluiers en het eten, wat een luxe :-). Ik ga even mijn (bijna dagelijkse) groentensapje maken (wortel, appel, bietjes en selderij, iig echt gezond en ook best wel lekker, zelfs Xanthe drinkt het).

Woensdag 30 september de volgende kuur, nummer 2A.......
2 down, 6 to go....

Xanthe aan de groentensap

(Not so) Desperate housewife

Afgelopen vrijdag ben ik op mijn werk langs geweest, in eerste instantie om even gedag te zeggen en de vrijdagmiddag fika (een soort borrel maar dan met koffie & cake) mee te maken. Maar ze hadden ook nog een aantal werkdingen te bespreken. Aan het einde van de middag was ik écht kapot. Was ik daarvoor nog aan het twijfelen of ik niet gewoon weer aan het werk moest, ben ik nu van mening dat ik mijn energie moet aanwenden voor het bestrijden van mijn ziekte, evt met af en toe een ochtend werken mocht ik me zo blijven voelen als nu. Dus ik heb me neergelegd bij mijn 'huisvrouwen-bestaan' en heb besloten er maar gewoon even van te genieten.

Verder een heerlijk weekend gehad. Alexander heeft afgelopen zaterdag de hele houtstapel in kleine blokken gezaagd en is helemaal trots en blij dat dit nu eindelijk af is (en ik ook....doodeng!) http://www.youtube.com/watch?v=vwKSRaob12k . En zondag met Nathalie, Wim & Roemer lekker gelounged bij de openhaard.

Vandaag heb ik Xanthe thuis gehouden, we zijn bij Nathalie en Roemer gaan lunchen. Daarvoor moest ik nog bloedprikken voor de chemo van as woensdag. Waar dit normaal 10 minuten duurt, moest ik nu 1 uur en een kwartier! wachten. Een spannende onderneming met Xanthe in de wachtkamer, maar ze heeft de wachttijd voor velen er een stuk leuker op gemaakt, met haar aandachtvragerij, lachen, sleutels aan iedereen geven etc. Wat een schatje is het toch, ik ben echt dolverliefd op dat kleine meiske!

Morgen naar de schoonheidsspecialiste, jaja het leven van een huisvrouw gaat over rozen, vind dat ik er een beetje goed uit moet zien bij de tweede chemo overmorgen...toch?

Mooie ontdekking

Vanmorgen een mooie ontdekking gedaan: het knobbeltje bij mijn sleutelbeen is bijna niet meer voelbaar! Zou dat echt betekenen dat de chemo nu al aanslaat?...Fantastisch! Hier word ik heel erg blij van!

Daarnaast nog druk bezig met nadenken. In de link in een van de reacties in mijn blog staat een stukje dat me wel aanspreekt:
"Levensmelodie
...Ieder mens heeft zijn eigen levensmelodie. Door opvoeding, school en dergelijke leert hij een andere melodie te zingen. Op een gegeven moment weet hij niet meer wat zijn eigen melodie is. Als je dat te lang doet, kun je ziek worden.”
Moolenburgh heeft vele patiënten gezien die door hun ziekte weer hun eigen melodie zijn gaan zingen. “Die zijn een stuk gelukkiger geworden.""

Is dit bij mij ook het geval? Moet ik op zoek naar mijn eigen 'melodie' om op de lange termijn gezond te worden/blijven? Of zoek ik nu problemen die er niet zijn en heb ik gewoon pech gehad door Hodgkin te krijgen?

Zoek de verschillen....

Vandaag ga ik Alex in de maling nemen. Via de post is namelijk mijn pruik toegestuurd en ik vraag me af of Alex het verschil ziet tussen mijn eigen haar en de pruik. Ik ben er namelijk bijna zeker van dat hij het niet zal zien......
Dus als hij thuiskomt zet ik mijn pruik op en loop nonchalant door het huis. Maar helaas, al van een afstand begint hij te lachen, 'haha, ik zie heus wel dat je je pruik op hebt hoor!' ...
Mmm, ik moet zeggen, hij scoort punten met deze actie, maar ik had stiekum gehoopt dat hij het niet zou zien (en de pruik dus heel echt lijkt), beetje jammer, maarja....

Wat is de juiste balans?

Vandaag een intensieve dag, want hoewel ik ook vandaag met zo min mogelijk mensen in contact moet komen, ivm mijn lage weerstand, moet ik toch eea doen. Alexander is vandaag voor werk naar Helsingborg, dus dat betekent dat ik er vandaag even alleen voor sta, dat is normaal niet zo'n probeem maar vandaag wel even spannend. 's Morgens breng ik eerst Xanthe naar de creche en moet daarna mijn bloed laten prikken. Dat moet nu om de 5 dagen ongeveer gebeuren zodat ze alles goed in de gaten kunnen houden. Dat betekent dus wel dat ik bij de dokterspost in de wachterkamer moet met allemaal sniffende en hoestende mensen om me heen?!? (hopen dat dat goed gaat..). Daarna met Easter wandelen in het bos en bosbessen plukken voor m'n dagelijkse vitamine smoothie. Tussen de middag probeer ik een dutje te doen, maar kan de slaap niet vatten, dus om 13.00 uur maar weer een rondje met Easter en dan op pad naar de pruikenwinkel (die van die oude dametjes pruiken). Ik pas weer een aantal pruiken maar vind ze allemaal stom dus ik ga weer. Ik hak de knoop door en bel de andere pruikenwinkel, dat ik die ene wil bestellen die ik twee weken geleden heb gepast. De pruikenwinkeldames zijn namelijk van mening dat die ijsmust wel de haaruitval vermindert, maar dat uiteindelijk een pruik toch de beste oplossing is. Wellicht een goede verkooptruc, maar aangezien ik niet met een hoofd met wat plukken erop over straat wil, bestel ik voor de zekerheid toch maar vast de pruik....Dan ga ik Xanthe ophalen en naar huis; spelen met Xanthe en koken en dan is Alex al weer terug. Ik ben de dag eigelijk prima doorgekomen.... wat een heerlijk gevoel. Ben nu wel kapot, maar dat mag dan ook wel toch?

Vandaag ook een afspraak gemaakt met een acupuncturist. Ik wil toch graag naast de behandeling van chemo's iets 'alternatiefs' doen, omdat ik denk dat op die manier mijn energieniveau en weerstand op peil kunnen worden gehouden. Via via heb ik een naam van een kerel die hier al 15 jaar ervaring mee heeft, dus daar ga ik volgende week langs. Eens kijken of hij mijn lichaam dmv de naaldjes weer in balans kan brengen, we'll see....

Waar ik sowieso meer over aan het nadenken ben nu, is hoe de kanker in mijn lichaam heeft kunnen ontstaan. Dan moet er toch iets zijn dat niet in balans is... Als ik nu weer beter zou zijn, zou ik mijn leven gewoon weer oppakken zoals ik eerst bezig was, maar ik vraag me steeds vaker af of dat wel verstandig is. Misschien een beetje zweverig voor een aantal mensen, maar wellicht is dit wel een teken dat ik iets moet veranderen in mijn leven. De grote vraag is natuurlijk 'wát dan?'. Maar daar kan ik wellicht de komende maanden achter komen?!??! (Of een prijsvraag uitschrijven; 'Wie het weet mag het zeggen'....)

Hoe verveel ik me het leukst..

Vandaag de eerste van de twee dagen waarop ik met zo min mogelijk mensen in contact moet komen ivm mijn lage weerstand, volgens de dokter.

Eigenlijk zou Sanna langskomen om een boswandeling te gaan maken, maar Hugo is ziek, dus dat moeten we een andere keer gaan doen. Vandaag ben ik dus echt op mezelf.

Eerst vanmorgen met Easter gelopen in het bos, daarna even achter het internet, email van mijn werk gecheckt en dan maar weer even met Easter lopen..... middagdutje gedaan, met wat mensen aan de telefoon gesproken (want dat mag dan weer wel he), en toch maar weer met Easter op pad want ik verveel me eerlijk gezegd de tak-t..... Ik weet het, ik ben hier gewoon niet goed in en het is heel belangrijk om jezelf te kunnen vermaken, maar ik vind het gewoon SAAI!!
Maar op mijn laatste rondje neem ik mijn camera mee en ga (zoals beloofd) mijn nieuwe hobby vormgeven... Hierbij een paar plaatjes.... Niet slecht toch voor een beginner??

Weekendplanning

Voor het eerst sinds tijden is het weer echt wéékend. Alex heeft zijn eerste werkweek er op zitten en nu is het zaterdag, wat gezellig om weer samen te zijn. De afgelopen maanden zijn we zoveel samen geweest dat ik het eigenlijk echt ongezellig vond om de afgelopen (2!?!?) dagen alleen thuis te zijn...

Vanmorgen bij het wakker worden vraag ik me als eerste af, "hoe voel ik me?", "nou eigenlijk prima, heel licht misselijk maar daar kan ik wel mee leven" .... fijne constatering, heerlijk!! We gaan er een leuke dag van maken, het is heerlijk weer!

Het kost enigzins moeite om Alex over te halen; hij begrijpt mijn drang niet om altijd op pad te willen gaan, maar uiteindelijk gaan we naar Vasaparken (jaja, inderdaad dat park vlak voor ons oude huis in de stad, maar ik vind het daar gewoon heerlijk!), daar kan Xanthe lekker spelen en wij lekker van het najaarszonnetje genieten. En wat blijkt... Jenny, Micke en Folke zitten ook in de zandbak, wat een gezelligheid. We besluiten met elkaar te gaan lunchen in de tuin bij hun appartement en genieten van de najaarszon, gravad lax, knäckebröd en garnalen met aioli.

En Folke en Xanthe hebben heerlijk samen gespeeld..... althans voor het grootste gedeelte van de middag :-)

The day after

Vannacht eigenlijk wel goed geslapen, af en toe even wakker omdat er toch veel door mijn hoofd gaat, maar met het pilletje tegen de misselijkheid voel ik me eigenlijk prima. Ga dalijk lekker met Easter door het bos lopen, even frisse lucht happen.

Gisteren echt de meest lieve brief/dagboek van Bar gekregen, wel 12 pagina's lang, dat was dus 12 pagina's lang tránen met tuiten. Wat kan zij mooi schrijven! Soms besef ik niet dat het voor degenen om mij heen ook niet makkelijk is allemaal. Ik heb mijn gevoelens etc nog zelf in de hand en weet hoe ik me voel, maar voor degenen om me heen is het natuurlijk een heel machteloos gevoel. Maar ik ga genezen en hoop dat iedereen daar kracht uit kan halen. Daarnaast waardeer ik het enorm om al jullie lieve kaartjes, brieven, sms-en, emails en blogreacties te ontvangen. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven. Dat biedt écht steun, al voelt het voor jullie misschien niet altijd zo, ECHT!!

De strijd gaat beginnen

Vandaag begint de strijd tegen mijn kanker (dat klinkt wel lekker dramatisch). Om 8.00 uur gaat de telefoon, het is dokter Hedman van Karolinska. Ze heeft het behandelplan met een aantal doktoren doorgesproken en ik zal 4 behandelingen krijgen (dus 8 keer chemo, verdeeld over 4 maanden), daarna een paar weken rust en dan 3 tot 4 weken elke dag bestraling. En dan ben ik genezen, zegt ze. Vandaag nog wel even langs de apotheek om nog meer pillen te halen, tegen de misselijkheid na de chemo. En oh ja, de bestraling kan een negatief effect hebben op de schildklier, maar daar hebben ze dan ook wel weer iets voor.......

Alex, Xanthe, Easter en ik gaan op pad. Eerst Xanthe naar de creche, dan Easter naar de creche en dan door naar het ziekenhuis. Ik ben best een beetje zenuwachtig, maar op zich gaat het wel. Totdat we op de afdeling aankomen en er een zuster vriendelijk naar me lacht, dan worden mijn ogen al iets wateriger, maar kan me inhouden. Na een paar minuten in de wachtkamer worden we opgehaald door zuster Maritha, een oudere dame die een beetje mank loopt, later blijkt ze een super lief en meelevend persoon, die net doet alsof ze dit niet iedere dag de hele dag door meemaakt en me goed op m'n gemak stelt.

De eerste ijsmuts wordt uit de vriezer gehaald, ik moet mijn haar natmaken, een kapje op en daarover wordt de ijsmuts getrokken, very charming. Zuster Maritha zegt dat het de eerste paar minuten wel meevalt en daarna heel koud wordt, maar als ik dit zeker wil is het uit te houden....Onder het motto: wie mooi wil zijn... moet kou lijden..
Ik krijg een infuus in mijn arm en kijk naar buiten door het raam. Dan word ik opeens heel misselijk, terwijl er dus nog niets gebeurd is. Ik kan mijn tranen niet meer binnenhouden, alle spanning lijk ik er uit te huilen, het is gewoon allemaal even té veel en té spannend, maar het lucht enorm op. Ik krijg een spuit tegen de misselijkheid en die trekt gelijk weg.
Na een half uur komt zuster Maritha met de zakken met daarin mijn ABVD kuur. De eerste brengt ze in met een soort grote spuit, direct in het infuus in mijn arm, dat blijkt ook degene te zijn die de haaruitval veroorzaakt. Daarna worden de andere zakjes aan de 'kapstok' gehangen en druppelen via het infuus langzaam mijn lichaam in.

In de tussentijd zet ik Alex goed aan het werk. "Alex kan je thee halen... en chocola... oh en ook zo'n vitaminedrankje", "Alex mag ik een tijdschrift?", "Alex ik heb het koud mag ik mijn sjaal?", "Ik wilde Milkyway, geen Twiiiiiix", "Alex zijn de 30 min voor de ijsmuts al om?", "Wel voorzíchtig met die ijsmuts opdoen hoor", "Dank je schat, je bent lief". "Alex mijn thee is op, mag ik nog wat?", "Ik heb het echt heel koud kan je vragen of ze een deken hebben?", "Het infuus doet pijn, kan je de zuster roepen?", "Tijd voor een nieuwe ijsmuts?", "Mag ik nog wat thee?", "Nu moet ik plassen", etc... Hulde voor Alex, die mij met alles helpt!

De hele kuur duurt 3,5 uur. Het valt reuze mee, afgezien van wat ongemakken van het infuus en de enorme kou. Op mijn hoofd is de kou nog wel te dragen, maar mijn vingers en lijf zijn echt één ijsklomp, dus volgende keer toch nog meer warme kleding aan en vooral een goede dikke sjaal in mijn nek. En dat terwijl Alex vraagt of het raam even open mag, omdat hij het zo warm heeft, "Ja, daaag". Intussen lijkt de afdeling wel een soort bezinestation; het is een komen en gaan van mensen die allemaal even hun chemootje komen doen.

We zijn klaar en gaan lunchen bij Cafe Caesars in de stad bij ons oude huis. Easter ophalen en daarna Xanthe en weer terug naar huis. Thuis ben ik toch een beetje slap en heel moe, dus maar even naar bed voor een dutje. Van de 'ski-meiden' krijg ik een slinger met allemaal persoonlijke spreuken, wat LIEF! Alex heeft 'm boven de eettafel gehangen zodat ik me niet alleen hoef te voelen als ik morgen alleen thuis ben, zijn mijn vriendinnetjes toch een beetje bij me.

Het rare is nu dat ik heel de tijd probeer te voelen hoe ik me voel...; misselijk?, moe?, misschien een beetje moe maar eigenlijk wel ok..... Laten we dat vooral zo houden!!

Op 16 september staat de volgende behandeling gepland.

Lang zullen we leven..... in de gloria

Vandaag zijn Alex en ik 2 jaar getrouwd! LANG zullen we leven in de gloria! Wat kan er veel gebeuren in twee jaar; mooie en verdrietige dingen door elkaar...

Alex is vandaag weer begonnen met werken, na 7 maanden papaverlof en hij vindt het heerlijk om weer aan de slag te zijn. Ik ga lekker de stad in; shoppen en lunchen met Nathalie.
Een hele mooie bos bloemen van Alex gekregen en ik heb een groot sushihart gemaakt (sushi gekocht, hart gemaakt) voor Alex. Lekker wijntje erbij en mijn nieuwe jurkje aan, die ik totaal niet nodig heb, maar waarvan Nathalie zegt dat dát er toch echt helemaal niet toe doet :-), en dus gezwicht...

De dokter staat op mijn voicemail, ter voorbereiding op morgen: ik moet iemand meenemen die elke keer mijn ijsmuts vervangt (gelukkig wil Alex wel mee ;-)), daarnaast moet ik nog even langs de apotheek om pillen te halen die mijn nieren beschermen tijdens de chemo, oegh, en het positieve nieuws is dat mijn bloedwaarden 'er fantastisch uit zien'... wat dat ook mag betekenen...

Morgen de grote dag. Aan de ene kant heel spannend, maar ik ben er ook wel klaar voor. Laat maar komen, ik moet er toch doorheen en we zien wel hoe het gaat. In het ergste geval zal ik me slecht voelen, maar ook dat zal weer overgaan. Ik hoop dat ik zo positief blijf (..als ik kotsend boven de wc hang.....). Zo raar, ik zit met tranen in mijn ogen, maar ben ook wel klaar met wachten. Wordt vervolgd.......