Dipje

Vandaag valt het niet mee. Elke keer na de chemo is het toch weer een heel gevecht met mezelf. Voel ik me net weer beter worden, dient de nieuwe chemo zich weer aan. Elke keer weer die klap en weer terug naar af, en nu lijkt het zelfs iets meer dan terug naar af. Ik was al iets minder sterk voor de chemo en dat merk ik nu dan ook gelijk. Hopelijk kan ik de komende twee weken weer wat aansterken. Ik merk ook dat ik me een beetje terugtrek. Ik ben minder gezellig, doe minder en omdat ik even moet slapen voordat ik Xanthe 's middags van de creche ga halen, heb ik geen tijd om met iemand te gaan lunchen. Daardoor voel ik me toch af en toe een beetje eenzaam, zo alleen thuis. Waar ligt de balans tussen rust nemen en dingen doen omdat het gezellig is, en ik er mentaal beter van word? Het klinkt heel raar, maar ik kan me best voorstellen dat zieke mensen in een isolement terecht komen. Je wil wel, maar het kan gewoon niet altijd omdat je de puf er niet voor hebt, heel tegenstrijdig. En voor iedereen gaat het leven nu gewoon weer door. Het nieuwtje is er af en de dagelijkse beslommeringen eisen ieders tijd weer op. Helemaal niet raar natuurlijk, maar soms best moeilijk en zeker als je een dipje hebt..... Ik zal blij zijn als het allemaal voorbij is. Weer aansterken en gewoon aan het werk. Hopelijk gaat het morgen een stuk beter, dan heb ik met Evelien afgesproken om 's morgens koffie te gaan drinken in de stad, daar kijk ik enorm naar uit.