Vanmorgen moest ik om 9.00 uur op mijn werk zijn. Vandaag is de dag dat mijn nieuwe leven weer is begonnen. Het valt me zwaar. Gisteren keek ik in de spiegel en moest heel hard huilen, zelfs nu ik zit te typen moet ik huilen. Ik weet niet precies waarom, maar voel me intens verdrietig. Qua uiterlijk zie ik het aan mijn haar, dat zo ontzettend dun is dat ik het niet meer los kan dragen. Maar daarom huil ik niet. Ik weet niet precies waarom ik huil. Of misschien wel. Het is heel heftig om te beseffen dat ik zo'n ziekte heb gehad. Dat de hele wereld doordraait en mijn leven nog steeds een beetje stilstaat. Misschien is het besef er ook nu pas. Ik vond het vanmorgen zwaar om iedereen op mijn werk weer te zien. Iedereen heel hartelijk, maar toch ook oppervlakkig. Niemand durft echt door te vragen of in details te gaan. 'Gaat het goed?' (oh pff gelukkig hoor je ze denken). En ik geef waarschijnlijk zelf ook niet veel ruimte, want ik sta daar ook met een grote lach te verkondigen dat het prima met me gaat. 'Je ziet er stralend uit'. Nou zo voel ik me niet! (maar dat zeg ik niet, ik glimlach). Einde discussie... ja er ligt inderdaad heel veel sneeuw dit jaar...
Ik wil sterk zijn, maar van binnen speelt er zoveel meer. Niet de hele tijd, want meestal gaat het gewoon ook goed. Misschien komt het omdat dit weer een nieuwe fase is en ik me besef dat ík ziek ben geweest, dat anderen dat heel vervelend voor me vinden, maar dat ík nu ook zelf weer verder moet en mijn leven weer moet oppakken. Ik moet er niet aan denken om echt weer aan het werk te gaan. Het lijkt zo onbenullig waar iedereen mee bezig is, met zijn neus in de computer, in een kantoorlandschap. Ik moet er echt weer even aan wennen. Ik was blij toen het 11 uur was en ik weer moest gaan.
Deze blog voelt als een soort vriendin. Ik kan hier alles kwijt. Vind het misschien zelfs fijn dat iedereen het kan lezen, omdat ik er toch moeilijk over kan praten. Ik zit nu in een misschien wel heel begrijpelijke dip, maar het voelt klote. Ik hoop snel weer 'mezelf' te zijn.
8 jaar geleden
Hi meis,
BeantwoordenVerwijderenIk was ff benieuwd hoe het vandaag was gegaan en ik ben niet verbaasd over je verhaal.
Ik denk dat het goed is om het nu even goed over je heen te laten komen dat verdriet, gewoon lekker uithuilen en veel rusten, hoe moeilijk ook voor je om die rust te vinden, maar ik zag gisteren ook dat je aan het einde van je latijn zat. Gewoon even helemaal voor jezelf kiezen, anders heb je straks ook nog een burnout, stel je voor. Het is ongelofelijk zwaar waar je doorheen bent gegaan. Take your time! Doen hé?! :-)
O, en breng Xanthe gerust als je met Alex even ertussen uit wilt.
XXJuud
Hi Kim,
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar!!!
Maar je moet maar zo denken je hebt vrienden, kennissen en collegae. Is een groot verschil!
Vreemd dat alles tijdens je hele behandeling en denken etc... gewoon doorgaat. Op zich alleen maar goed! Maar het valt allemaal raauw op je dak nu! Zal trouwens denk ik ook nog ff duren voordat je alles wat je hebt doorgemaakt achter je kan laten en echt kan afsluiten oftewel een plekje kunt geven, Vergeten zal je het nooit. Maar neem van me aan dat je dat echt op een dag zult doen!
Ik heb iig ontzettend respect voor hoe je het geheel bent doorgekomen! Klasse!
Cheers,
ol