Het zit erop!

Vandaag de laatste chemo. Xanthe en Easter blijven thuis bij oma Corry en Alex en ik rijden rond 9.30 uur weer richting ziekenhuis. Nog even gestopt voor bonbonnetjes voor zuster Maritha, om haar te bedanken. In het ziekenhuis aangekomen is het prikken een drama. Ondanks dat Maritha me helpt, die tot nu toe de enige is die het in een keer juist deed. Nu is het pas bij de derde poging raak, een nieuw record. Ze is zelf zichtbaar gefrustreerd, omdat ze weet dat ik dit het ergste vind. Alex probeert me te helpen door diep met me in en uit te ademen, dat is een goede afleiding en langzaam wordt ik rustiger. Het infuus zit deze keer in mijn hand, waardoor het iets meer pijn doet en de vloeistof langzamer doorloopt. Maar het is de laatste keer en de Gooise Vrouwen dvd is een goede afleiding. Als het na een paar uur voorbij is, kan ik mijn tranen niet bedwingen. Ik dacht dat ik heel blij zou zijn, maar ik ben intens verdrietig. Waarom? Wie het weet mag het zeggen. Wellicht dat alle spanning en emotie van de afgelopen maanden eruit komt. Een ding is zeker, ik ben niet verdrietig omdat de chemo's zijn afgelopen. Alex en ik nemen afscheid van Maritha en nog een aantal anderen en we zeggen allemaal dat we hopen elkaar niet meer te zien. Ook thuis kan ik mijn tranen niet bedwingen en zelfs nu voel ik me nog een beetje down. Maar dat wordt vast beter naarmate de dagen vorderen.
De chemo's zitten er in ieder geval op. Het was een zware periode met ups en downs, maar toch vind ik dat ik geluk heb gehad. Over het algemeen voelde ik me goed, ik heb best nog veel haar en ik heb veel tijd met Xanthe kunnen doorbrengen..... Vrijdag lekker naar NL en in januari de volgende fase, maar dat zie ik dan wel weer. Nu eerst genieten.